Մեկը

Երբ մի քանի հոգով քայլում եք,

Լինում է միշտ մեկը, որ դուրս է մնում 

Այդ հոսքից

Այնքան հեշտորեն,

Ինչպես օրինակ երամի վերջում

Հայտնված թռչունը նվազ,

Որ որքան էլ փորձի, օդը չի ճեղքի:

Շենքերի կատարներին անօրինաբար,

Բայց բնության օրենքով հիմնավոր ու 

Կյանք ստացած ծառերի նման

Վեր է խոյանում ու կկոցում աչքերը, 

Որ չկուրանա:

Միշտ անհաս է թվում, 

Որ հանկարծ չլինի մեկը,

Որ կերազի դրա հովին պառկելու մասին:

Այդ ծառը պտուղ չի տա, 

Կբավարարվի համոզմունքներով,

Թե սիրում են նրան...

Ինչպես այդ հոսքից ետ մնացածը, 

Որը հույս ունի, որ

Կսպասեն նրան...

Վարսերը` սև, հագինը` սև...

Վարսերը` սև, հագինը` սև,

Հոգում սպիտակ արևներ,

Որոնք կտաքացնեն նրա էն:

Աչքերը` սև, հումորը` սև,

Քայլերում սպիտակ տարածքներ,

Որ ամեն պահի երիցուկներ կծնեն:

Երկինքը` սև, հատակը` սև

Սավառնող սպիտակ հավքեր,

Որ հաճախ քո թողած փշրանքը կտանեն:

Պատերը` սև, դուռը` սև,

Ներսում սպիտակ աթոռներ,

Որոնց վրա կհենվի զգուշորեն:

Նվիրումը` ծով, անծայր ու սև ծով,

Ակնկալիքը` սպիտակ ու նուրբ մի հով,

Որի շուքին կհանգստանա մանուկն իր միջի,

Կմեծանա, բայց ոչ ոքի չի ասի:

Ամպերը` սև, անտառները` սև,

Լեռներին շաղ տված սպիտակ փաթիլներ,

Որոնց երբեք նա չի տեսնի...

Արտևանունքները` սև,

Դրանց հանդեպ տածած սերը` սպիտակ`

Պարտվողի դրոշակի պես,

Որ արցունքներով թե ուզի դիպչել ու

Ագահորեն փորձի համբուրել,

Կպատժվի:

Վարսերը` սև, հագինը սև,

Հոգում սպիտակ արևներ...

Այն մասին, թե ինչպես կտրեցի վարսերս

Այս շաբաթ ես վերջապես կտրեցի վարսերս...
Այս շաբաթ ժամանակ կար:
Ես ոչ թե վարսերից, այլ վարսերիս պես հոգումս ճյուղավորված, խոր ու երկար արմատներ դրած, անընդհատ ինձ անկատարություն հիշեցնող, ինձ երկար տանջող մտքերից ազատվեցի: Թվում է` մարդ լիարժեք է, երբ չի փոխվում, բայց, իրականում, մարդն անկատար է, երբ հմուտ դարպասապահի նման փորձում է որսալ իր սահմաններից ներս ընթացող փոփոխության գնդակը: Մեծ հաշվով, կարևոր չէ հմուտ ես դու, թե ոչ, եղանակն անձրևային է, թե ոչ, գնդակը թաց խոտի վրա պտույտներից հետո անհարմար է որսալու համար, թե ոչ, մատներդ քրտնել են այդ մեծ ու անհարմար ձեռնոցների մեջ, թե ոչ, տեսողության հետ խնդիր ունես, թե ոչ, արևը կուրացնում է աչքերդ, թե ոչ, հակառակորդի պաշտպանները շրջապատել են քեզ` անհարմար դիրք ստեղծելով, թե ոչ, դու միևնույն է վաղ թե ուշ բաց ես թողնելու գնդակը, քանի որ անառիկ դարպասներ չկան, անսխալ դարպասապահներ` առավելևս:
Այդժամ մտածելու ես, որ քեզ արդարացում չկա, որ դու պարտվել ես կյանքի դեմ խաղում, մինչդեռ խաղը, որ դու խաղում ես, հենց ինքը կյանքն է: Միակ բանը, որ պետք է անես, հասկանալն է, որ դու այնքան բարձրահասակ չես դարպասապահի դիրքում խաղալու համար, ոչ էլ այնքան լավ ես տեսնում, որքան ինքդ քեզ ես հավատացրել ողջ կյանքում: Դու չպետք է վախենաս կախել ձեռնոցներդ մեխից, քանի որ տանդ պատն այնքան դատարկ էր, որ զարդարելը բնավ չէր խանգարի:
Ես չվախեցա, չվախեցա գնդակ ընդունել, այնպես, ինչպես կտրեցի վարսերս...
Այս շաբաթ ես վերջապես կտրեցի վարսերս...
Այս շաբաթ ժամանակ կար:
Այս շաբաթ ժամանակ կա՞ր...
Ես ժամանակ ունեի միշտ:

Անհնարը

Գոլորշին փակում է առանց այդ էլ հազիվ տեսանելի տեսադաշտը ու մարդուն մնում է մեկ բան. պատկերացնել:

Դա մարդն ամենից լավ է անում: Պատկերացնում է բաներ, որոնք ցանկալի են կամ ոչ այնքան, բայց ամենի հետ մեկտեղ, պատկերացնում է անհնարը: Սա դեռ ոչինչ, բայց անհնարի ու իրականի ճանփաբաժանը դառնում է նրա միակ կացարանը, որում մարդը հանգստանում է, ուժ հավաքում: Նա սնվում է ճամփաբաժանի ձախ կողմում գտնվող անհնարի ափսեից, իսկ երբ հասկանում է, որ դա բավարար չէ քաղցը հագեցնելու համար, թեքվում է դեպի աջ` իրականություն:

Մարդը մտածում է սովի ու այդ սովը սպանելու մասին ու հաճախ, երբ այդ միտքը սկսում է կրծել առանց այդ էլ նիհար ու տկար հոգին, նա սկսում է կուրանալ: Այդժամ ուտելի է դառնում ամենն, ինչ հնարավոր է իրականության ու անհնարինի գոյակցության պայմաններում: Կարևոր է միայն մեկ բան. կանգ առնել: Դու գիտե´ս` մարդկային երևակայությունը սահմաններ չունի, սակայն մարդն է սահմաններ դնողն ու օրերից մի օր անպայմանորեն առերեսվելու է երևակայության թուլացմանը, դանդաղ մահվանը: Մարդը ստիպված է լինելու դառնալ միայն աջ` սնվելով միակ գոյից` իրականությունից:

Մի´ շտապիր տխրել, քանի որ ամեն բան այդքան վատ չէ, չէ՞ որ մարդն օժտված է. նա կարող է ցանել սերմեր, բերք ստանալ, միայն չհնձել իրականության հետզհետե պակասող դաշտերը, նա կարող է տնկել` հատելիս...

Նա կարող է իրականը, բայց նա կարող է նաև ավելին` անհնարը: