The Armenian Genocide - Inexplicable pain

Have you ever felt you are powerless… you can’t point out a simple definition or explain something you understand without any inkling! It’s something really unpleasant because you realize the case of having really poor vocabulary or maybe this case isn’t about that, it’s something truly different, something not ordinary and rare.

When silence speaks itself, when you are hopeless to utter a single word that expresses the feeling you feel everytime when you imagine or something reminds you of that painful case, you resemble a patient that lives with the hope of a desirable recovery but soon is to die.

Both my tongue and my body can’t help shivering now and what is more important my mind also shivers and makes me cry, cry without tears, as there’s no tear left to shed. It’s unfair… whoever told me this world is to be fair, made me believe a lie.

I was thinking is there any noun existed that can be equal to the thing that happened in 1915; murder, mass murder, massacre, genocide, you name it...call it as you wish, but there isn’t a single word that may be fulfilled with such pain, pity, unjust.

I was wondering which verb possible may represent the action that was undertaken and implemented by the Ottoman Empire and I understood, confronted a reality...to kill or put to death, to murder, to massacre, to execute, no, it was not that!

I was thinking which adverb is typical of that very action; cruelly, monstrously, outrageously, violently, horribly, inhumanly…no, it was something not explicable… at least I am helpless.

Then I was trying to find an appropriate adjective for Turkish people who were the organisers of that very act, which was the most savage act against humanity and I was again to confess that the worst word possible is a compliment for them... Poor language...

Though I am listening to the pain, I hear nothing but the silence, the scream of silence. And I understand there's no language due to which the pain may be expressed… 

Ժառանգն եմ ես 1.500.000 հայի

            Երբևէ մտածել էք՝ կարելի՞ է ցավը նկարագրել, ցավի մասին գրել...
Նույնն է, թե կացնահարածդ ծառից փթթել պահանջես, մինչ ի մոխիր հանգցրած կրակից՝ տաքացնել պահանջես, երաշտից մահամերձ, թոշնած ծաղկից՝ ծաղկել պահանջես՝ մոտալուտ փրկությունից պատսպարելով, մեռածից՝ շնչել, կյանքն իրապես պաշտողից՝ սեփական ձեռքով կյանքից զրկել պահանջես, որդեկորույս մորից, ծնողին կորցրած որբուկից՝ ժպտալ պահանջես, իր հավատքն ուրացածից՝ երդվել, ամենահայրենասեր զինվորից՝ դասալքություն պահանջես, թշնամուցդ՝ քեզ սիրել, ընկերոջիցդ՝ քեզ դավաճանել, ատել պահանջես, նկարչից՝ գունապնակի մասին մոռանալ պահանջես, երաժիշտից՝ իր գործիքի լարերը հերթով կտրել, ստեղները շարքից հանել պահանջես, փոքրիկից՝ իր ամենասիրելի խաղալիքից հրաժարվել, իմաստունից՝ չխորհել, գրողից՝ իր ձեռքի տակ եղած վերջին թանաքը ցամաքեցնել պահանջես, ամռանը հողից ձնծաղիկներ, ձմռանը՝ առատ բերք պահանջես, անամպ երկնքից՝ անձրև ու ամպոտից՝ արև պահանջես, շարժվել անկարողից՝ քայլել, խուլից՝ լսել, համրից՝ խոսել, ի ծնե կույրից՝ տեսնել պահանջես:

Թե նշված պահանջներից, որին եմ դասվում, չգիտե՛մ, բայց որ հոգիս կեղեքվում, ինձ, արդարացիորեն դատափետում, անխղճորեն ձաղկում է՝ փաստ է: Ո՞վ է մի ստահակ, (որին այս ածականն անգամ հաճոյախոսություն է, իրավ) որ խաչ քաշի ազգիս վրա՝ առանց գեթ մեկ ակնթարթ աչքը թարթելու...ա՜խ, միայն թե կույր լիներ նա...

Ու թե ամենազոր Աստված խաչվեց մեղավորներիս տձև և սխալական հոգիների փրկության համար, ապա 1,5 միլիոնի խաչը պահանջատիրություն, պարտք է մեզ ավանդում: Ու թե մի առիթով փաստեցի, որ պարտքը դահիճ է, որը կտրում է մեր ինքնասիրության գլուխը, ապա բա՛վ է անինքնասերի քողի տակ ապրենք, մենք պահանջում ենք արդարություն, թե կա այն, ընդհանրապես, պատասխանե՛ք՝ ո՞վ իրավունք ունի 1,5 միլիոն օջախի ծուխը մարելու, 1,5 միլիոն ուրախության չբացված սեղանի պատճառ դառնալու, 1,5 միլիոնին հրաշք կյանքի ամեն ակնթարթն, իրապես, վայելելուց զրկելու, 1,5 միլիոն մանկան ճիչը խեղդելու...ո՞վ․․․

Ժառանգն եմ ես 1,5 միլիոնի ու սարսափելի է անգամ գիտակցել, որ թվերն այս չարաբաստիկ, չոր այս փաստերը մեր ամենադաժան պատկերացումներում անգամ մոտ չեն իրականին:

Մենք միայն ցավ չէ, որ ժառանգել ենք, մենք ամեն գնով արդարության հասնելու ձգտում ենք ժառանգել, հասնելու ենք...: Գալու է արդարության ժամը, ու թե ձախլիկիս չստացված վրձնահարվածներում Մասիսն է, ապա՝ Սիսը... պատահական չէ ոչինչ․ պատգամ է հստակ․ «դարձի՛ր տեղդ, արդարությո՛ւն»:

 «Ո՛վ մարդկային արդարություն, թո՜ղ ես թքնեմ քու ճակատիդ...»․ Սիամանթո՛, երանի՜ գա այն օրը, որ ուրախ գոչեմ՝ պարզ է ճակատը արդարության...

Explore Armenia

Armenia is a country full of incredible things. These things are not shown sometimes or it’s better to say they are hidden. This country’s history, culture, people, even the air has its certain privilege and feature. Living in Armenia, people sometimes do not see or just do not want to see above mentioned things. It also has its reason, but, anyway many reasonable people consider this country as a holy place, and there is so much that is yet to be discovered, so many places to be shown and so many feelings to be felt. Armenian people are unique due to their hospitality and mental set and Armenia is unique because of its holiness.

To say that Armenia is considered to be very rich as far as the hospitality traditions are concerned, is to say nothing. The attitude of Armenian families whenever guests visit them is the most evident proof of it. They are always welcomed and highly appreciated. Everyone may bring examples which are emphasizing again and again that Armenian people have highly completed custom of welcoming and hosting guests.  Even if a person enters a house to ask something, he or she may be surprisingly accepted as a dear guest and get a kind of invitation for staying or sharing a time together. So this feature differs Armenians from the others and makes others accept them as really warm and sincere nation.

The next feature that is very important for this nationality is their mental set or the so called mentality. The main difficulty that person meets on his or her way while trying to describe this very feature of Armenians is the known fact that they all are spread all over the world and willy-nilly they are brought up in different circumstances which can’t help having an enormous impact on their overlook. Anyway, if a typical fact is to be mentioned, it’s the thing that everyone tends to have his or her own path and not to serve anyone but to govern, that is to say they are near to the concept that is called “monopoly”. Another thing that is typical of this nation’s mentality is the perception of the concept “family”. It’s evident for them that family is the most important thing in life which should be cherished and protected. Armenians are also very careful while differentiating the roles of members in family. That is to say everyone should have his or her own place and certain respect should exist between family members.

No one is to elucidate the truth if he or she mentions the fact of Armenia being the first country to adopt the Christianity as a state religion. But this is not the only case which lets us define the country as a “holy” one. It’s something spiritual which isn’t possible to explain with words. Maybe every single person who had the opportunity to enter any Armenian church felt that holiness. Even Byron was sure that the language to speak with God is Armenian. 

Armenia is a country that should be visited or at least be paid an attention to. And, surely those who live there should not forget about the privilege that country has and to work at the stumbling blocks that don’t let them do that. No matter what differs Armenians from other nations; hospitality, mental set, or holiness, they are unique as any other nation because they live in this world and have the right to be called a nation, proud nation of proud Armenians.

Կուրություն

Աչքերս բաց են, սպասում են թարթեմ,

Ուղիղ նայելուց հոգնել են արդեն:

Ինձ մեղադրում են իրենց մեջ եղած թախծի համար,

Իրենց իսկ հատուկ մթության համար,

Հաճախ, բացահայտ լիության համար,

Մեկ-մեկ էլ իրենց իսկ թաքցնող, ուրիշի աչքերից

Խոնարհաբար փախչող էության համար:

Վերջերս ասացին՝ մեծ են աչքերս,

Ինձ համար շա՜տ մեծ,

Գուցե, տեսածն էլ շատ է ավելի,

Իսկ նկատածն էլ՝ անբեկանելի...

Տեսնում է՝ լռում, ափերում մնում,

Դրա համար էլ ներս է այն թափվում,

Ալեկոծության պատճառ է դառնում, 

Ինձ է այն պատժում, ինձնից նեղանում,

Որ պարտքս թարթելու լավ չեմ կատարում,

Շատ բան եմ տեսնում, ավելին՝ հիշում,

Տեսածս անտեսանելի անվամբ եմ կնքում,

Ինձ եմ ես ձաղկում, որ թույլ եմ այդքան՝

«Ինչու՞» հարցին չունեմ պատասխան:

Ես էլ չգիտեմ՝ որն է մեղքս,

Որ, այդպես էլ, ոչինչ չի վրիպում աչքիցս,

Փոխարենը՝ ես եմ վրիպում...

Ձեր արդար, անվրեպ այն աչքերում՝

Ես եմ ընկրկում, ու կրկին փաստում՝

Անտաղանդ եմ ես՝ կույր չեմ ձևանում,

Լավ է տառապել այն հիվանդությամբ

Ինձ անծանոթ այդ հավկուրությամբ: