Բախտը

Երևի՝ կան մարդիկ, որոնց բախտը ժպտում է ուղղակի,

Հա՜, հենց այնպես, լոկ այն պատճառով, որ ծնվել են,

Շատ հաճախ նույն բախտը երես է թեքում անհարկի,

Հա՜, հենց այդպես, լոկ այն պատճառով, որ ծնվել են,

Իսկ մա՛րդը, մա՛րդն արդյոք ժպտո՞ւմ է բախտին․․․

Հաճախ, անտեղի դարձնում է երես, թաքցնում հոգին,

Շրջվում է մեջքով, թաքցնում աչքերը, չի նայում բախտին,

Ու նստում ուռենու հովին, արցունքները խառնելով

Խեղճացած ծառի հովի տակ ապրող անտեր տերևին,

Հա՜, դարձնում է երես հաճախ հենց նույն այդ մարդը,

Հաճախ հենց մենք, մենք ենք նեղացնում բախտին,

Մենք ենք վճարում շատ թանկ ու պարզագույն մի գին,

Երբ չենք ընդունում մեր տուն այցելած անկոչ այդ հյուրին,

Որ պարզվում է, թե ոչ այլ ոք, քան բախտն էր այն նույն,

Ժպտալով, հաստատակամ գալիս էր առաջ, դեպի մեզ,

Իսկ մե՞նք, մենք փակում ենք դուռն ու հենց այնպես,

Առանց պատճառի, պարզապես թեքում ենք երես,

Ու ի՞նչ ենք անում, սկսում ենք չճալ ի լուր աշխարհի,

Թե անբախտ ենք մենք․․․