Սպիտակ սյուներ

Շենքի դիմային հատվածը կանգուն է

Վեց սյուների շնորհիվ...

Ինչ-որ հին ու իմաստուն բան կա նրանց մեջ,

Որ անգամ նրանց չեմ կոչում դրանց:

Անհարգալից է:

Սպիտակ են նրանք. 

Ասես` այլ գույն չկա ներկելու:

Հնարավոր է` կյանքի մեր նման.

Սպիտակն է պահում կառույցը մեր թանկ,

Որ մենք ուռճացրել ու կոչում ենք կյանք:

Սյուներն այդ հաշվեցի իմ պատուհանից`

Մեքենան իր ընթացքն արագացրեց ու

Հույսս մեկն էր`

Տեսնեմ ես նորից:

Ու բախտն իմ նորից ինձ հաշվել ստիպի`

Սյուները սպիտակ:

Ու կյանքը` սպիտակ:

Գագաթներին  նրանց քանդակներ են լուրջ`

Թվում է` չի դիպել անգամ մուրճ:

Ամեն մեկը չի կարող այդքան շնորհաշատ լինել,

Հետևաբար` առանձնաշնորհյալ մեկն է իր ձեքով դիպել,

Մտածում եմ ես...

Սանրվածք է ասես դժվար երկնելի`

Նման գլուխգործոցի,

Հմուտ հարդարի:

Բարդ աշխատանք է:

Ապա միտքս այլ տեղ է տանում

Ու մտածում եմ.

Տեսնես` ով է ապրում սյուներից այն կողմ,

Թե՞ քշել է նրանց ամեն տեսակ հողմ,

Գուցե հոգնել են սպիտակ սյուների ետևում ապրելուց նրանք,

Որոշել են կյանքն այս դարձնել

Թափանցիկ ապրանք...

Ու վաճառել շենքի դիմաց շարված իրերի նման,

Որ էլ չմնան...

Ու չապրեն դրանք

Ու չապրեն նրանք...