Ետդարձի ճամփա

Սլաքների քայլքը վազք է դարձել արդեն վաղուց,

Իսկ դու, սենյակում նստած, դարձրել ես այն խուց,

Կարգել ես քեզ ամենազոր գահին,

Պատժելով եսիդ՝ կերպով անմարդկային,

Պատճառն, ավաղ, չնչին է այսժամ,

Հեռացած ներկային գոչում ես․ կգա՛մ․․․

Ո՞ւմ են հարկավոր կոչերն այդ անզոր,

Տեսակդ կորչում է ամբոխի մեջ մոլոր,

Ու չկա մեկը, որ կռացած մեջքդ քնքշորեն ուղղի,

Անհաստատ քայլդ կամավոր անի,

Աչքերիդ ցավը լռելյայն մեկնի,

Անվանդ մասին, պարզապես, լռի,

Բացակայությանդ մասին մի նոր երգ հյուսի՝

Նոտագրությանն անհայտ այն եղանակով,

Սակայն ապրված էով քո, քեզնով,

Թեպետ, միայնակ երգն անգիր անի

Ու խոսի․․․քո մասին խոսի,

Անունդ չտա՛, բայց հոգիդ լսի՝

Ինչպես են երկնային արցունքները թափվում տանիքին,

Իսկ ժպիտը, մեղրի պես, ծորում քո այտին,

Ի՞նչ կանես այդժամ խուցում քո ժանտ,

Կյանքը դարձրել ես մենավոր մի բանտ,

Նայի՛ր ճաղերի միջից սողոսկած արեգին,

Այն հասել է ամենաարագ սլաքին,

Փորձում է դանդաղեցնել ընթացքն այդ հաստատ,

Պետք է, որ ինքդ կերտես անազատ,

Բայց ոչ զարտուղի քայլը քո վսեմ

Ու դառնաս ճամփով, ճամփով այն նորեն,

Ու դառնաս ետ, ետ դառնաս, ե՜տ․․․

Խոցելու ուղղված, բայց խոցված, ի՛մ նետ։

Էլ ի՞նչ անեմ

      

Նստեմ ծառի հովին ու խնդրեմ, որ ինձ հեքիաթ պատմի,

Շնչեմ նրա իմաստությունը ու խնդրեմ, որ շատ չհամարի,

Երգեմ, չէ՛, ձայնս դուրս չգա․ հոգիս երգի,

Ու հոգիս, հոգիս տերևի նման մեղմիկ պարի,

Նեկտար հավաքեմ ինձ հանդիպող ժպիտներից,

Ինչպես մեղուն ծաղկի անծայրածիր դաշտից,

Հողի՝ երաշտից գոյացած ճեղքերը, լցնեմ՝ ոչ թե ջրով,

Այլ՝ մարդկային համբերությամբ, հավատով,

Անձրև դառնամ պապակ մտքիդ համար,

Ու արև լինեմ դեռ ծիլ սրտիդ համար,

Հով անեմ խեղճիս ծառի նմանվող թևերին

Ու թևաթափ լինելուց ազատեմ մեկին,

Ով անամպ երկնքում տեսնում է ամպի մի կտոր

Ու երազում է, աղոթում, որ հաստատվի անդորր,

Հետո, կարդամ ինձ համար սուրբ աչքերիդ էությունը,

Մեկնեմ ինձ համար երազ թվացող մտքերիդ հունը,

Ու լռեմ․․․ զգացածիս մասին լռեմ,

Ինձ խուլ ու համր, անզգա ձևացնեմ,

Որ չնեղանա ինձնից մենավոր լուսինը,

Ես էլ իմանամ ինձ ընծայած ամեն վայրկյանի գինը,

Ծառի պատմած հեքիաթը համակված լսեմ,

Իմաստնանամ․․․հասկանամ․․․լռեմ․․․