Monday 28 July 2014

Find The Answer


I guess it is very difficult to lose something you have always dreamed about but never had. When the sun goes down sometimes I recall all the wonderful things I have always wanted to have and one sad and truly disappointing feeling kills me inside.


You never understand what is yours, what really belongs to you. After losing something tortures you, you feel yourself like a man who is dying because of thirst and after hard way to reach the water finds nothing but an empty bottle. It is the way our life is based upon.  

We go through many things; concatenation of circumstances not always speaks on our behalf. We feel like we are beyond praying. But we cry for something not real, not ours. So whenever you are supposed to find an answer let it be the answer of this very question. Is it right to cry for something you will never gain? 

Thursday 17 July 2014

Գտնելով կորցրածը


            Ամռան մի կեսն արդեն շտապող ուղևորի պես լքեց մեզ։ Մնաց մյուսը։ Ըստ մեզ առավել հավատարիմըչնայած մենք էլ գիտակցում ենք, որ թվացյալ հավատարմությունն էլ ժամանակավոր է։ Փորձեցինք ետ նայել ու ցավով հասկացանք, որ մեր ընթացքը թեպետ դանդաղ չէ, բայց արդյունավետ էլ չէ։ Ամեն բան շուրջս շարժվում է, իր ընթացքի մեջ է։ Շարժումը կամ արագ է, կամ էլ ես սովոր չեմ նման ընթացքի։
            Մեկ-մեկ թվում է՝ բաց թողեցի ակնթարթն ու կորցրի․․․բայց ի՞նչ կորցրի։

          
             Բնության հրաշքներին ես հետևում ու շատ հաճախ ես զարմանում՝ ինչպե՞ս ես կարողանում երբեմն անտարբեր լինել, երբեմն էլ՝ պարզապես չնկատել երկրային հրաշքը։ Մարդիկս էլ, փոխարեն նոր տնկած շիվի պես վսեմ լինեն, «ծերուկ» ծառի պես կուչ ենք եկել։ Հիմա լսում եմ, թե ինչպես է ճռռումհավանաբար բողոքում է կամ էլ՝ ցավն է ստիպում։ Քամին մերթ բարկանում է, մերթ դառնում հանդուրժող։ Բարկացած պահին թուղթս դեն նետեց ողջ ուժովգուցե չհավանեց գրածս։ Բայց ինչու՞ չհավանեց։ Իսկ եթե հավանել էր ու փորձում էր իր հետ տանել այնտեղ, ուր հավերժությունն է, ուր չկա ոչ մի սահման։ Մի՞գուցե ուզում էր իմ միտքը հավերժացնել։ Նախընտրում եմ այսպես մտածել և ոչ միայն այս դեպքում։ Գուցե կյանքում տեղացած յուրաքանչյուր անձրև տխրություն չէ, որ բերում է, այլ մաքրություն՝ նոր ու ավելի ջինջ աչքերով կյանքին նայելու հնարավորություն։
             Գուցե կորցրածս ամենևին էլ կորուստ չէր, այլ՝ մի նոր գտածո՝ բացակա թվացող ունեցվածքիս մեջ։ Եվ ուրեմն, ակնթարթը բռնեցի ու գտա․․․

            

Monday 7 July 2014

Ես այլևս անզոր եմ․․․

Ես այլևս անզոր եմ, երբ ինձ ուժեղ եմ կարծում,
Դու այլևս պարտված ես թվացյալ այս քո դերում։
Ես տակավին անփորձ եմ՝ այդքան ճամփա անցած,
Դու տակավին նորեկ ես՝ անգամ մեկ քայլ չարած։
 
Երբ ես հույսով դեպի հեռուն եմ նայում,
Դու անտարբեր հայացքով կույրի տեղ ես քեզ դնում,
Ու թե մի օր շողա ամռան արևն ինձ համար,
Կփորձե՞ս դու հալեցնել սրտիդ սառուցը համար
 


Կամ էլ հանուն այն մեկի,
Ում հոգում պատկերդ է դաջված սիրելի։
Կամ թե գիտե՞ս, թե՞ ինչքան հերոսներ ես դու կերտել,
Երբ իբրև մի հյուր ցանկալի երազում է քեզ տեսել։
 
Ու ինչքա՜ն է նա տխրել, երբ երազը հանկարծ,
Ավարտվել է՝ վերջ դնելով պատմությանը չսկսած։
Ես այլևս անզոր եմ, երբ ինձ ուժեղ եմ կարծում,
Դու այլևս պարտված ես թվացյալ այս քո դերում