Monday 27 January 2014

Hope and Belief


Hope and Belief…
Are they enough to breathe?
Are they enough to give us strength,
To live the life and stand against death?
Life never gives you gifts
But God has already given you that gift
To pass through and to struggle,
To keep faith and never crumble
The belief and the trust of others
That are very much like papers
But the paper is possible to recover
Belief and trust haven’t got that power.
So, be careful, my friend
If you don't want to put an end
To those desirable things
That you want to feel ever since
You've seen the light of this world
And you have prayed for them to the Lord.
Appreciate what you have and what you are given

In that case you will have what you are worth and more even…

Monday 20 January 2014

365


365 չասված խոսք ու չարտաբերված միտք: Եթե ամեն օրվա համար ընդունենք մտքի միայն մեկ փայլատակում, ապա՝ միջին հաշվարկով հենց այսքան կկորցնենք՝ տուրք տալով վախի ու անիմացության գերիշխանությանը: Սա, անգամ, լավատեսական արդյունք է թվում:
Իսկ երբևէ խորհե՞լ ես՝ ի՞նչ կնշանակեր այն միտքը, որին քո շուրթերը ծնունդ տալով, գործողության վերածելու հիմք կարող էին դառնալ: Բայց չկարողացան ու մնացիր կրկին անօգնական: Անչափելի է մեր կորուստը, երբ սեփական մտքի ու հոգու առաջ փակվում են գիտակցություն անունը կրող թագավորության դարպասները: Մենք դառնում ենք սպասավոր, իսկ մի՞թե ավելին էինք մինչ այդ: Դա էլ չգիտենք:

                    

Ամեն տարի մարդն ավելի է իմաստնանում, երբ փորձի և իմաստության ավազե ժամացույցն օրեցօր ավելանում է ուրախության, վշտի, հաջողության, դառնության, ժպիտի ու արցունքի հատիկներով, նա դառնում է փորձառու, բայց էլի մնում է սպասավորի ստորացուցիչ թվացող քողի տակ: Իսկ ի՞նչ, եթե դա ավելի մեծ արժեք ունի, քան վերամբարձ արքայի տիտղոսը: Դու ավելի մեծ իշխանություն ունես, որովհետև չես հրամայում: Դա այնքա՜ն հեշտ է… դու փորձում ես կառավարել ինքդ քեզ, իսկ դա ամենադժվար առաքելությունն է:

Թո՛ղ ես լինեմ սպասավոր, բայց հասնեմ այդ երանելի պահին, ու չասված խոսքն ու չարտաբերված միտքը թևեր առնեն՝ թռչելով անազատության խորհրդանիշ վանդակից: Ապրել ու արարել  365 +/- միտք ու կյանք ամեն տարվա համար:

Friday 10 January 2014

Ու կբացես աչքերդ...


Դողացող Ես՝ գրիչը ձեռքիս,
Անհնազանդ գրիչ՝ վկան աշխարհիս,
Մերօրյա աշխա՛րհ, ըմբոստ ես դարձել,
Հետայսու չի լինի քեզ սանձել:
Տակնուվրա հոգի՝ կարոտ պատճառի,
Ու պատճառ՝ կարոտ մոռացումի,
Մոռացումն այնքան թանկ է քեզ համար,
Բայց դու տարերք չես, ու ոչ էլ անմար:
Դժվար է հասնել քո երազանքին,
Քանի դեռ չես սանձել այն մեկին,
Որն աշխարհն է սանձել փորձում,
Բայց անգամ իրեն չի կարողանում:
Թե ուժեղ ես դու, կկռվես կրկին
Ու կհասկանաս դու պատեհ պահին,
Որ փարոսն ազատումի հենց քո հոգում էր,
Դրան տանող ուղին հենց քո սրտում էր:
Ու կբացես աչքերդ…թեկուզ մթում
Կտեսնես լույսն այն աչքերում,
Ում տիրոջ համար դու հենց տարերք ես,
Կապույտ երկինք ու անմոռաց երգ ես:
Գիրք ես վաղուց կարդացված,
Կյանք ես վաղուց ապրված,
Ու թեպետ ժամանակի գերին ենք դարձել,
Ուզում է նա կրկին քեզ ապրել: