Նա

Նա այքան անուշ է շոյում քո վարսերը,

ասես խենթ քամուն մի օր խանդել է,

որ ի վերուստ արդեն հնար այն ունի

դրանց փարվելու,

ասես աշխարհի բոլոր հոգսերը`

թռչնի թև առած, հեռու են չվում,

երբ ժպտում են նրան քո սև աչքերը,

որոնց հատակին անգամ մեռնելը

երազանք չէ սոսկ,

այլ` մի օրհնություն:

Պատրաստ է նա իր մարմնով թեկուզ

պաշտպանել քեզ բոլոր ցավերից,

նաև թշնամու կողմից արձակված թունավոր նետից,

որը ոչ այլ ինչ է, քան դրվագ`

 մահվան հետ անժամանակ հանդիպումից:

Բայց պատրաստ է նա

ու կանի նա դա`

լոկ այն պատճառով,

որ ոչինչ առավել չէ հոգու այն ցավից,

որ նա կզգա քո ցավը տեսնելիս:

Իսկ թե պատճառը հենց ինքը լինի,

իրեն չի´ ների

դու գուցե ներես,

բայց նա չի´ ների…

Քեզ օգնել անկարող թե լինի,

կանիծի օրն իր այս լույսը տեսած,

արևը ծագած, որ ջերմություն պիտի բերի,

 իր սիրտը քար կդարձնի

ու ձեռնածուի պես կխաղա այնքան,

 մինչև կընկնի ու, հատակի վրա,

փշուր-փշուր լինելով, կուշաթափվի,

հետքեր կթողնի`

անջնջելի,

իսկ փշուրները այդպես էլ կմնան

հավերժ անջատ ու

անսոսնձելի:

Նա անգիր կսերտի մատներիդ շարժումները

 ու թե ինչ նրբությամբ ես ուղղում վարսերդ

ու քայլում մտախոհ ու արագորեն,

երբ միտքդ զբաղված է

աշխարհը փրկելու անհույս ծրագրով:

Երբ հեռու ես դու,

նրա բոլոր զգայարանները չեն ենթարկվի

 ու միայն անանուն մեկը,

 որ ոմանք սիրտ,

 ոմանք էլ հոգի են կոչում,

 կտոր-կտոր կլինի:

Կլինի արնաքամ,

Թե ասես` չկա´մ:

Թե ասես` չկա´ս...