Ներկի՛ր ինքդ

Ես գիտեի, գիտեի շատ բան․ այդպես, համենայնդեպս, կարծում էին շատերը, իսկ դրան կուրորեն հավատում էր Ձեր խոնարհ ծառան։ Բայց ես չգիտեի, որ իմացածս լոկ մի կաթիլ էր՝ անիմացության ծովից ինձ առատորեն բաշխված կաթիլ։ Երևի՝ երկինքն էր ինձ մի կաթիլ անձրևով օժտել, տարբերությունն այն էր, որ այն թափվում էր այտերն ի վար և աչք համարվող ինքնության այդ յուրօրինակ ապացույց հայելուց։ Միամի՞տ․․․միամիտ էի։ Ես չգիտեի․․․

Ես չգիտեի՝ ինչքան ուժեղ եմ, մինչև որ ուժն էր միակ փրկությունս, ու չգիտեի՝ ինչքան սխալական եմ, մինչև որ ճշմարտությունն էր միակ տեսանելի պատկերը կյանք կոչվող այս խրթին կտավի վրա։ Ու ասում են, թե ամեն ինչ լինում է հաստատ մի մղումով, որը մեզ բարձրացնում է վեր՝ դողացող ծնկները դժվարությամբ ուղղել ստիպելով, նույն տեղում արդեն իսկ արձանացած տեսակդ առաջ հրելով, անշնչացող մարմնիդ երկրորդ շունչ ներարկելով։ Ու թե կտավս մնացել է ճեփ-ճերմակ, վրձինս չորացել է տիրոջը հույսով սպասելուց, հոգ չէ բնավ․ տերն է մտածմունքի միակ առարկան, քանի դեռ չոր ու անկենդան է հենց ինքը․․․հուսաբեկ է նա։

Թվում է՝ բառերը թաքնվել են իրենց ապաստանում ու ինձ խղճուկ ուշադրության անգամ չեն արժանացնում, ժամանակը արագահոս է դարձել, պարզապես ինձ է իր ընթացակառքից դուրս նետել՝ համարելով անկոչ հյուր այս բազմամարդ, բայց սակավաթիվ մարդկային հոգիներով բնակեցված ապաստանում։ Ու քանի դեռ քամու անգութ շունչը ստիպում է զգալ՝ ինչպես են սարսռում ոսկորներս, ինչ-որ բան ստիպում է մտքի թելը սեփական հոժարությամբ կամ էլ թե դիտավորությամբ կտրել։ Ասել է թե՝ չկա ավելի դաժան մեղսագործ, քան մենք ինքներս ենք, հատկապես եթե խոսքը մեզ ու մեր հոգու արգասիքներին՝ մտքերին է վերաբերում։ Այո՛, միտքը ուղեղի արդյունքը չէ միայն, այն հոգու ծնունդ է․․․

Շատ հաճախ ենք ճամարտակում այն մասին, թե սա չեմ ների, այն՝ ընդհանրապես, իսկ պատրա՞ստ ենք ներել մեր քայլերը, իսկ չարվածնե՞րը։ Այն չարված քայլերը, որոնք պարտավոր էինք անել։ Ո՞վ է մեղավոր, որ ուժ չկա ոտքերի մեջ ու մեր պես լքված աթոռակն էլ ավելի հրապուրիչ է, քան ցանկապատից այն կողմ փռված զմրուխտե գորգերն ու երկնուղեշ բարձունքները։ Կա՛նգ առ․․․հիմա կզարմանաս՝ ինչպես կանգ առնել, եթե չես շարժվում, անգամ։ Այո՛, կա՛նգ առ, դադարի՛ր, դադարեցրո՛ւ անհիմն դադարդ։ Կյանքդ վաղուց էլ ճեփ-ճերմակ չէ, կտավդ ներկվել է, ու, գուցե, պատահական չէր, որ ասում էին․ «ներկի՛ր ինքդ»։ Դե՛, ներկի՛ր, քանի դեռ կտավիդ վրա տեղ է մնացել։

My Dream

Whenever person starts realizing what is his or her mission in this life, he or she starts creating dreams and turning that dreams into aims. Every individual is free to decide what to dream of. In general, it’s even better to dream of something unreal than not to dream at all. I’ve always been a dreamer and I’ve never been afraid of facing it. I dream of many things but the most important dreams of mine are classified in the following way; personal dreams, intrapersonal dreams and universal dreams.

My personal dream is to have a successful career. It’s not a secret that people get an education and try to make use of the knowledge they’ve gained due to that very education. The latter is considered to be the main factor and a unique key to successful career. I’ve always been sure and I’ve always had a conviction that successful career is something much needed because it proves that all your efforts during your education process weren’t in vain and you haven’t wasted your time either. I hope that I will have desired career, that is to say my personal dream will come true and I will enjoy the fruits of my hard work.

Loving family is the greatest treasure one can have in his or her entire life and it’s a kind of intrapersonal dream that belongs only to us. Sometimes even the most vivid successful attempts in professional sphere may not be that estimated if a person lacks family life. I may confidently say that having a loving family that is eager to help you and won’t ever let you down whenever you fail is the dearest privilege and the greatest gift of all. It’s evident and one can’t help agreeing that whenever we see the faces of our beloved ones; we feel the love in their eyes, every seemingly horrible problem or obstacle disappears.

The last type of dream I’ve always had, is a universal dream. That is having my own mission in this life. Though it sounds really unreal or less possible, I won’t lose my hope that one day I’ll live with a feeling that I did something not only for me but also for others. As if I’ve found out the reason why I am born and why I’ve earned the right to be a part of this world. If that day comes I’ll be the happiest person in the world who frankly encourages everyone to believe in a fact that every single person is really special one.

Dreams are our wings that don’t let us stop in the middle of our incredible journey and make us believe in a fairytale called “life”. Having dreams such as having successful career, loving family or the will to have a certain mission is very good and it doesn’t make any difference whether these dreams are personal, intrapersonal or universal ones, the case is we shouldn’t forget that we are the ones to turn that dreams into reality. As no one will water the seeds of your young tree if you don’t do it yourself.