Ազատում

Լինում է նաև այդպես...

Մի օր էլ կյանքն ապտակում է դեմքիդ` 

Ձյան փաթիլների հետ սառն ու անսպասելի հանդիպում նշանակելով։

Կոտրված սիրտդ սկսում է փշուր-փշուր լինել 

Բարակ ու հին այն ապակե բաժակի նման, 

Որը քեզնից երկար էր ապրել։

Արցունքներդ խառնվում են արդեն իսկ հալչող ձյանն ու գոլորշիանում,

Զգում ես ամեն բան անգամ մատներով,

Ցավն ասես մատներիդ ծայրն է մինչև հասնում ու թվում է`

Կոտրվում են անուժ, ցրտից կարմրած ձեռքերը քո:

Աչքերդ, որ ամենից շատ ջերմության կարիք ունեն,

Ու որոնց տեսողությամբ հպարտանում էիր,

Սկսում են կուրանալ ձմռան արևից, որը միակողմանի սիրո է նման` 

Գեղեցիկ ու սպանող․․․

Ապա քո սիրելի մեղեդու հնչյունները սուր ու սպանիչ են դառնում, 

Ապրում ես ամեն բառն այնպես, ասես թույն ես ըմպում կաթիլ առ կաթիլ,

Զգում ես, թե ինչպես է հոգիդ ուժասպառ լինում` անճարությունից:

Ուզում ես գեթ մի բառ արտաբերել, բայց այս աշխարհը պատրաստ չէ քեզ լսել

Ու մնում է մեկ բան` կուլ տալ վերջին կաթիլը թույնի...

Քո ամենօրյա ճանապարհը դժոխք է տանում,

Որից որքան էլ ազատվել ես փորձում, չի ստացվում:

Եվ ինչու՞․․․

Քանի որ հաճախ չես ընտրում դու,

Ընտրում են քեզ:

Իսկ դժոխքից ազատվել կարող ես միայն,

Երբ դժոխքն այլևս քեզ չուզենա տեսնել: 

Լինում է նաև այդպես...

Հանդիպում

Մայրամուտները մեկնվել էին լեռների ծերպերի վրա,
Շիկնել, չհավատալով, որ դարձել են

Նման հանդիման գործող անձ ու վկա:
Ամպերն իրենց հերթին խոժոռվել էին.
Ասում են` դա այլ անուն ունի արդ,
Կարծես` դա կոչում են խանդ: 
Ամպերն այդ խանդոտ տեղավորվել էին

Կարմրահերի ու ալեմորուսի մեջտեղում

Ու հարվածելու փորձեր էին անում ապարդյուն:
Այս ամենին այդքան մոտ հեռուներից հետևում էր

Խանդախենթի փեշերի տակ թաքնված լուսնի

Նիհար ու բարակահյուս մահիկը:
Թերատ մի սկավառակ,

Որի երեսն ամբողջությամբ տեսնելու համար

Օրեր պետք է անցնեն:
Իսկ ամպը...

Նրա զգեստն այնքան էր երկար,

Որ փեշը մի ուղիղ ու անվերջ գծի էր նման․
Այն մարմնավորում էր

Իրենց երազների հետևից թռչող մարդկանց հետագիծը...
Հետագիծ, որ կյանք է արժենում հաճախ:

Բացվում է հաջորդ օրն ու

Ջնջում հանդիպման մասին ամեն ապացույց՝

Թողնելով ամեն բան երևակայությանն ի ցույց․․․