Լինում է չէ՞․․․
Ալիքները դուրս են գալիս սահմաններից, բայց ոչ այնքան, որ մակընթացության պատճառ դառնան, քամին կատաղության րոպեական զգացումով է համակվում, բայց փոթորիկի չի վերածվում, աչքերդ շողում են արցունքների փայլով, ծանրանում են, վերջիններս էլ հոժարաբար թափվել են ուզում, ու կրկին սահմանը աներեր է մնում։
Լինում է՝ շատդ քիչ
է թվում ու թվում ես քիչ քո լիության մեջ, երբ պետք է հասկանաս, որ պակասությանդ մեջ
է թաքնված իրական լիությունդ։
Կասես՝ անարդար է․․․ կհամաձայնեմ երևի, բայց ավելին դժվար թե անեմ, գուցե՝ լռեմ։ Կնշանակի՝ լինում է նաև, որ բառերը կոկորդդ են պատռում, իսկ դու դրանց սպրդելու գեթ մեկ հնարավորությունից ես անգամ զրկում, եսասերի պես ազատ չես արձակում՝ վանդակում թառած թռչուն ես կարծում։ Հիմա ո՞վ է մեղավոր,
որ վանդակն էլ ես դու, վանդակի թռչունն էլ, ո՞վ է մեղավոր, որ ինքդ ես քեզ անազատության
սյունին գամել ու սահմանների՝ անգամ քեզ համար խրթին, գծեր ես տարել, երկրաչափական
նոր պատկեր հայտնագործել։
Անարդա՞ր, թե՞ մեղավոր, ինչ ածական տամ․․․գո՞ւցե երկուսն էլ, երկուսին
էլ արժանի ես, գուցե՛․․․անարդար ես քո հանդեպ ու մեղավոր՝ քո նկատմամբ։
Բայց մեղավորին էլ են չէ՞ փրկօղակ մեկնում, երբ նա խեղդվելուց
փրկվելու անհաստատ փորձեր է անում, անձրևը սիրել էլ չեն դադարում չէ՞, երբ այն մինչև
ուղնուծուծը թրջվելու պատճառ է դառնում, ու մանկան չարաճճիության վրա բարկանալուց հետո՝
վերջինիս հուզմունքից կախ ընկած շուրթը ու լի աչքերը տեսնելիս, համբույր են չէ՞ դրոշմում
քաղցր այտին, որ թվացյալ սխալի համար իր հրեշտակային ժպիտը չկորցնի, բայց, առավել,
որ այդ կորստի պատճառը չդառնան։
Ու ինչու՞ է, որ դեռ չեմ ստացել ամենակարող եսիդ բարեգթությունը,
գուցե թե չափից շատ եմ կրում այդ արժանիքը, որ ավելցուկային չափաբաժին ես կարծում ինձ
դրանով օժտելը․․․գուցե՛․․․
