Շարքից դուրս եկած կայծակաճարմանդը
սառեցնում էր դալկացած, այն տանջված ու միևնույն ժամանակ օրդ լցնող, քեզնից շատ բան
տանող, աշխատանքից կոպտացած մատներդ, որոնց փորձում էիր տաքացնել հնամաշ վերարկուիդ
տակ: Ափսո՜ս, որ կայծակաճարմանդը դավաճանել էր տիրոջը… գուցե թե ինքն էր դավաճանված`
կիսված լինելով երկու մասի` չունենալով միացման սարքին հնարավորություն: Այս խստաշունչ
ձմռանը, երբ ամենուր զգացվում է Ձյունե թագուհու սառցե ներկայությունը, երբ ուզածդ
արտաքին ու ներքին ջերմության միահյուսումն է, ամենատաք վայրը, ուր հնարավոր է ճամփա
ընկնել, հիշողությունն է` ջերմագույն հիշողությունը:
Հիշում եմ երփներանգ կոճակներով
լի այն արկղիկը, որը պահվում էր տանս դարակներից մեկում: Ինձ թվում էր, թե այն գանձ
է կամ շատ թանկարժեք մի բան, իսկ ամեն անգամ, երբ Ձեր խոնարհ ծառային տրվում էր այն
բացելու իրականում սովորական, բայց իր համար երանելի հնարավորությունը, կոճակների փայլը
կուրացնում էին մանկական միամտությամբ լի աչքերը: Իրականում, այդ կոճակները տարիների
ընթացքում կուտակված ջերմության առհավատչյաներ էին, որոնք մի օր բարկացել կամ թե հոգնել
ու որոշել էին այլևս չտաքացնել իրենց խստապահանջ տիրոջը: Դրանք մի օր հրաժարվել էին
հավերժ կապված մնալ իրենց տեղում և որոշել էին ճամփորդել, իսկ այդ որոշումը նրանց դարձրել
էր բանտարկյալ` անազատության ապաստարանի նմանված այն գեղեցկագույն արկղիկի հավերժ բնակիչ:
Այսօր ես տեսա ցրտից փայտացած ու
կայծակաճարմանդի անսարքությունից ցուրտը գրկաբաց
ընդունող խեղճ մարդու… ու ես հասկացա… ես հասկացա, որ կոճակներս մնացին բանտարկված,
իսկ հիշողություններս` մերկ…
