Ես, ե՜ս չէի կարող շնչել հոգսերիդ ծուխն այն անհամ,
Պղտոր էր այն, չուներ նշմարելի մի հետագիծ անգամ,
Չէի կարող արհամարհանքի ծաղկի բույրն առնել,
Երբ դրանով հազարավորներն էին ակամա տարվել:
Պղտոր էր այն, չուներ նշմարելի մի հետագիծ անգամ,
Չէի կարող արհամարհանքի ծաղկի բույրն առնել,
Երբ դրանով հազարավորներն էին ակամա տարվել:
Ասա՛`դժվար է քայլել, երբ ոտքերիդ տակ փշեր են աճում,
Առավել դժվար, երբ դրանց ցանողին դու տեր ես կոչում,
Ծառայում ես լո՜ւռ, չես էլ հանդգնում լոկ մի խոսք ասել,
Վախենում ես, թե ծառայիդ կոչումից էլ կարող են զրկել:
Առավել դժվար, երբ դրանց ցանողին դու տեր ես կոչում,
Ծառայում ես լո՜ւռ, չես էլ հանդգնում լոկ մի խոսք ասել,
Վախենում ես, թե ծառայիդ կոչումից էլ կարող են զրկել:
Հայելու հետ առերեսվելիս հաշվում ես այն կնճիռները
Ու մոռանում ես հիշել դրանց ծննդի պատճառները,
Չէ՜, տարիները չեն սոսկ, այն հարվածներն են բիրտ,
Այն անգութ շոյանքը, որ ցավեցնում էր ամեն սիրտ:
Ու մոռանում ես հիշել դրանց ծննդի պատճառները,
Չէ՜, տարիները չեն սոսկ, այն հարվածներն են բիրտ,
Այն անգութ շոյանքը, որ ցավեցնում էր ամեն սիրտ:
Այո՜, գրքի թերթերում ծաղկի չորացրած թերթիկի պես,
Դու ևս ընկար, ընկար մի օր ու եղար մի քանի կես,
Կարծես` մեկի համար էլ դու էիր զուտ մի առարկա,
Որին նայելով կարելի էր հիշել անցյալը, որ էլ չկա:
Դու ևս ընկար, ընկար մի օր ու եղար մի քանի կես,
Կարծես` մեկի համար էլ դու էիր զուտ մի առարկա,
Որին նայելով կարելի էր հիշել անցյալը, որ էլ չկա:
Քեզ տեսնելիս կարելի էր աշխարհն այս վեհ օրհնել,
Իսկ անիծել, ավա՜ղ, շատերն են անընդհատ փորձել,
Ու դառնում ես այն ծուխը, որից խեղդվում են նրանք,
Իսկ հետագիծը դրա մեկ բառ է միայն` կյանք:
Իսկ անիծել, ավա՜ղ, շատերն են անընդհատ փորձել,
Ու դառնում ես այն ծուխը, որից խեղդվում են նրանք,
Իսկ հետագիծը դրա մեկ բառ է միայն` կյանք:
