Ինձ ցույց տուր
երջանկության տանող այն ճամփան,
Որի գոյությունը
երազանք չէ սոսկ, այլ՝ իրականություն,
Ցույց տուր ինձ
անմնացորդ նվիրումի մի աստիճան,
Որով բարձրանալիս
չի խարխլվի այն, ինչ կոչվում է սյուն։
Մի՛ արա այդպես,
ժլատ մի՛ եղիր ու թող՝ վայելեմ
Այն, ինչ կոչում
են պարզ մի բառով՝ իմացություն,
Թող՝ ես էլ համը
իսկության ճաշակել փորձեմ,
Թող՝ այդ կտորն
էլ ինձ օգնի ունենալ գիտակցություն։
Արա՛ այնպես,
որ ես ուրիշի երգերով ապրել դադարեմ,
Ունենամ իմը ու
ապրեմ կամ գոնե փորձեմ ես ապրել
Իմով, իմ երգով,
այն մեկով, որին վերնագիր ես դեռ չունեմ,
Թող՝ այդպես լիներ՝
առանց վերնագրի, բայց իմը լիներ․․․
Այնպես արա, որ իմ ցավը բուժողը դու լինես, լոկ
դու,
Ու անգամ հեռվից ինձ դարմանողը քո խոսքը լինի,
Այդժամ վստահ եմ, որ ինձ կբուժես միայն դու,
Իսկ ես երանի կտամ քո ձայնը լսած իմ ականջներին։
Չանե՛ս այնպես, որ ես ուրանամ իմ այն հավատը,
Որ ունեմ բացառապես ու հատկապես նկատմամբ քո,
Չփորձես մոռանալ, որ երջանկության մեր անապատը
Ծաղկելու է խեղճ իմ հավատով ու ծով համբերությամբ
քո…
Լոկ այն ժամանակ, երբ դու թույլ տաս,
Լոկ այն դեպքում, եթե դու թույլ տաս․․․
