Քամին, լուսինն ու ամպերը

Ամեն գիշեր՝ պատուհանից կախ,

Հետևում եմ ընթացքին՝

Ողջ օրն իր ներկայությամբ չպատված

Անհաստատ քամու։

Ապա` ինձ գերում է անխիղճ լուսինը,

Որն ամեն անգամ անամոթաբար

Խառնվում է մարդկային քնին`

Տանջում գիշերն իր գիրկն առած մեկին.

Չի թողնում, որ կոպերը հոգնած

Հանգրվան գտնեն քնի ջերմ գրկում

Ու չի ուզում, որ սիրտը լցված

Խեղդվի կեսգիշերվա բաժակում։

Այդժամ, երկինքն ամպոտ

Ինձ հուշում է պարզ մի բան՝

Հաճախ այն, ինչ դու կոչում ես կարոտ,

Մեզ ստիպում է դառնալ երազահան,

Ի զորու չենք հաճախ մեկնել

Երազները մեր ունայն,

Այդ պատճառով ընկնում ենք մենք

Գիրկը անուրջ մթության

Ու լոկ հետևում ընթացքին քամու,

Լուսնի հանդգնությանն ու ամպերին հլու․․․