Հետքեր

Դու գիտեի՞ր, որ արևն այսօր ծագել է ավելի վաղ,

Իսկ օրն այս անցնելու է անհամեմատ դանդաղ,

Քանի որ դու արթնացել ես բոլորից շուտ ու

Շուրջդ լուսավորել, ինչպես մի խենթ ուրու,

Դու մտել ու ավիրել ես մտքերիս հունը,

Իսկ ես այդպես էլ չիմացա քո անունը,

Այն անունը, որը սիրում էի կարծես,

Բայց դրա կազմությանն անգամ ծանոթ չէի ես,

Ես լսել էի մեղեդիներ բազում ու տարբեր,

Սակայն քո ստվերն ամենից երգեցիկն էր,

Քո ձայնն ամենից անուշն էր ինձ համար,

Իսկ ես լսել էի ձայներ անհամար,

Ես տեսել էի շա՜տ աչքեր գեղեցիկ, հիացե՜լ,

Իսկ քո աչքերի մեջ սուզվել շտապել,

Ու, թեպետ, հոգիս խեղդվում էր արագ,

Ես չէի ուզում, որ ինձ մեկնեն փրկօղակ,

Ես պատրաստ էի չապրել ոչ մի օր այլևս,

Եթե դառնայիր միակ առավոտն ավետող արևս,

Բայց ես չէի տեսել քեզ երբեք շողալիս,

Դու միայն գլխիկոր մտնում էիր հոգիս

Ես նաև տեսել էի մեծ ու փոքր հետքեր,

Բայց քո հետքն անգամ ափսոս էր ջնջել,

Դու անցնում էիր փութով ամեն անգամ,

Իսկ ես պահպանում էի հետքերդ ու քո ճամփան,

Բայց դու անգութ էիր ու մտամոլոր,

Անցնում էիր ինձ համար այնքան անսովոր

Դանդաղ քայլերով, բայց արագացնում,

Ասես փախչում էիր ինձնից, հեռուներ մեկնում,

Դու խստորեն հրամայել էիր կոպերիս բացվել,

Ու մոռացել քո գոյությամբ խեղճերին օրհնել,

Դու ստիպել էիր փոխել տունդարձիս ճամփան,

Բայց ինքդ էլ փոխել անգութի պես՝ անվարան

Դու դարձել էիր անձրև ու թափվել վար,

Մինչդեռ, իմացի՛ր՝ ատում եմ ես այն,

Ես չէի հանդիպի երկքից թափվող քո մասնիկներին,

Քանի որ պատուհանիցս այն կողմ կթափվեին գետնին,

Կփարվեին, կգրկեին հողն այնպես ու այնքա՜ն ուժգին,

Ինչպես չէիր գրկել ինչ-որ մեկի կամ այն մեկին,

Ով փափագում էր անգամ անձրևի տակ ատելի

Պահպանել քո հետքն այնքա՜ն սիրելի․․․

Մտքե՜ր

Խառնվել են կրկին մտքերն իմ իրար այնպես,

Ինչպես թելերն են իրար խառնվում, ասես

Կորցնում են սկիզբն ու վերջն իրենց գոյության՝

Մատնելով ինձ անվերջանալի մտատանջության։

Ա՜խ, ի՜նչ դաժան եք, մտքե՛ր, շա՜տ դաժա՜ն,

Մի՞թե ինձ կարծում եք այդքան անարժան,

Չեք ուզում ինձ հանգիստ տալ, երբեմն օգնե՜լ,

Միայն ձեզանով կարող եմ ինձ թույլ տալ ապրել,

Բայցև սպանել ձեզ անընդհատ փորձել,

Ձեզ և՛որոնել, և՛ ձեզնից փախչել,

Ձեր մասին երգել, բայց անգիր չանել

Ձեզ չհավատալ, բայց երկրպագել․․․

Միայն հանդիսատեսի շարքերից նայել,

Բեմի վրա ձեզնով հիանալ ու նաև ատել,

Ձեզ ծափահարել, խոնարհվել ուզել,

Ու ձեր կտավը  սև գույնով ներկել,

Բայց նորից դառնալ ձեզ՝ խոնարհաբար

Նորից հիշել ձեր հետ ապրած օրն իմ երկա՜ր,

Ու տրվել քամու ընթացքին անգութ,

Ճշմարտության անունը փոխել, դարձնել «սուտ»,

Ու նորից փոձել ցավն իմ մտքերի մեղմել,

Դրանցից հոսող արյան կանգն ապահովել,

Վերծանել սկիզբն ու վերջը մտքերիս,

Դառնալով ինձ նորեն համակած այն մտքիս․

Առավոտյան սուրճի հետ հոգսս եմ փութորեն խմում,

Բայց կուլ չի գնում այն, կոկորդիս է կանգնում,

Ստիպում է ինձ զղջալ իրեն ագահաբար կլանող եսիս համար,

Մտքերիս հազվագյուտ բալասանից կգտնե՞ս ինձ համար․․․

Սյուն

Սյունն էլ, որ սյուն է, մի օր կռանում է սուր ցավից,

Մի օր հոգնում է, տնքում` կծկվելով տանջալից,

Չի դիմանում այն արդեն անտարբեր քո վարմունքին,

Սկսում է բողոքել`մեղադրելով ամենքին:

Մեջքը կոտրած մեկի պես լուռ տնքում է խեղճորեն

Ու ուզում է ազատվել կապանքներից անօրեն,

Բայց կապանքերն այդ ամուր երբեք-երբեք չեն մաշվում,

Իսկ դրանցից ազատվել շատ-շատերն են փորձում:

Ու փորձերը, անընդհատ, մատնվում են պարտության,

Իսկ այդ ամենը մղում, մեզ մղում է բարկության,

Սկսում ենք մեղադրել այս աշխարհին անզգա,

Չենք էլ փորձում հասկանալ, որ լոկ մենք ենք վկա:

Մենք ենք լռում, համակերպվում դրության հետ այսօրվա,

Չենք էլ անգամ գիտակցում, որ ստվերներն ենք երեկվա,

Մեզ երբեք էլ չեն հիշի, թե մինչև վերջ նվիրվենք,

Պետք չէր երբեք մոռանալ, որ մի սյուն ենք անարժեք:

Մտացածին գոյություն

Թող` հասկանամ իմաստը մտացածին այն գոյության,

Որն անանուն մի պատրանք է իմ հոգում,

Որ տանջելով մղում է ինձ անհայտության

Ու դարձնում է մի անուժ էակ, ինձ տանջում:

Չեմ հասկանում` ինչն է ինձ այդքան պակասում,

Որ լիության ամեն պահին դատարկ տեղն եմ ես հիշում,

Ի՞նչն է ինձնից երես թեքել, ինձ մոռացե՜լ,

Որ մոռանալ այդ անգոյին ես չեմ ուզում:

Անկարող եմ ես պայքարել հանուն բանի, որ չկա,

Բայց ինչո՞ւ եմ երազում ես արև լինի, թե լուսնկա,

Ինչո՞ւ ես չեմ հանդարտվում ծովի հոգնած ալիքի պես,

Երբ քամին էլ չի այցելում ու չի ուզում, որ փարվես:

Չգիտեմ ես, ի զորու չեմ էլ սպասել, անկարող եմ ես, ունա՜յն,

Չեմ հասկանում` ինչպես պարզել պատճառն այդ խենթության,

Չկա մեկը որ կփորձի մեկնել առիթն իմ պարտության,

Ու կպարզի` ում եմ պարտվել ու ում պատվին երգեմ երգը` հաղթության: