Ճերմակել էիր, իսկ ես գիտեի, թե
Աստված ինքն է ձյան փաթիլներ
շաղ տվել վարսերիդ վրա
ու հոգնության բեռ կախել արտևանունքներից քո մեղմ:
Կռացել, մոտեցել էիր հողին,
իսկ ես գիտեի, թե կյանքն ինքն է խոնարհել հասակդ,
Աստված ինքն է ձյան փաթիլներ
շաղ տվել վարսերիդ վրա
ու հոգնության բեռ կախել արտևանունքներից քո մեղմ:
Կռացել, մոտեցել էիր հողին,
իսկ ես գիտեի, թե կյանքն ինքն է խոնարհել հասակդ,
բայց
մոտ
չէ
խելքին...
ու դու էլ մոտ չես խելքին:
Դու, որ ողջ կյաքում երաժիշտ էիր,
մոռացել էիր ամենածանոթ
մեղեդու նոտաները,
ու դու էլ մոտ չես խելքին:
Դու, որ ողջ կյաքում երաժիշտ էիր,
մոռացել էիր ամենածանոթ
մեղեդու նոտաները,
որ
անգիր
գիտեիր
անգամ
քնիդ
մեջ:
Դու, որ նկարիչ էիր,
կորցրել էիր գունապնակդ օգտագործելու
Դու, որ նկարիչ էիր,
կորցրել էիր գունապնակդ օգտագործելու
զգացումն
ու
չափը, ու
անգամ
մտքերիդ
ուղին
գծող մատիտն
այն
սև:
Եվ դու´, որ գրող էիր,
չգիտեիր արդեն, թե ինչպես վարվել
հոգուց ու բերանից ելնող բառերի հետ, որոնք
Եվ դու´, որ գրող էիր,
չգիտեիր արդեն, թե ինչպես վարվել
հոգուց ու բերանից ելնող բառերի հետ, որոնք
մոլորված մանկան նման հուսահատ մորն են փնտրում:
Չեն գտնում...
Իսկ ես կարծում էի` ճիշտ էի կարծում…
Իսկ ես կարծում էի… ճի´շտ էի կարծում:
Իսկ ես կարծում էի` ճիշտ էի կարծում…
Իսկ ես կարծում էի… ճի´շտ էի կարծում:
