Երբ աստղ կընկնի...

Նորացած այս քաղաքի

հին ու կիսաքանդ շենքերի

հրաշակերտ զարդանախշերի նման

սակավ են այն ակնթարթները,

երբ զգում ես`

ինչպես է քամին ուժգնանում,

բերում ու քաղաքի փոշին

շաղ տալիս աչքերիդ մեջ:

Չես զգում ու գուցե

նույն այդ պատճառով

մոռանում ես կրել գլխիդ

ամուր տեղավորված ակնոցը,

աչքերդ չես փրկում պղտորվելուց:

Աչքերդ չես փրկում,

բայց երկնքին նայելիս,

գիշերվա մթին,

երբ պարզ օր է լինում,

փորձում ես սերտել աստղերը

ու դրանց միությունից

ստեղծվող պատկերը:

Ներքին ջերմությունը

չի թողնում ողջ էությամբ զգալ

քամու` ակնթարթ ձգվող այցը,

չես զգում ոչինչ ու պարզվում է`

ամեն ինչ զգալ չի լինի:

Ամեն ինչ, այո´, չի ստացվի,

բայց կզգաս

բախումը իրականության հետ

ու անկումը երազանքի,

երբ աստղ կընկնի...