Թե չլինեիր հորինվածք․․․

Իմ կյանքի խարանն ես դու,

պիտի լինեիր օրհնանքը,

իմ քանդված եկեղեցին,

որը նորոգող չունի..

Մահաբեր հանգույց ես,

 որ լուծում չունի,

ու մի հորինվածք,

 որ պատմող չունի:

Բայց ապրում ես դու,

ապրում ես դու`

ճակատիդ կնճիռներ նկարելով:

Դրանք երաշտին

միմյանցից հեռացող

 հողաշերտերի նման

կարոտ են...

հողաշերտը`ջրի, դու` սիրո ...

Այդպես՝ սիրո կարոտ,

ապրում ես ու երազում

ամենաբարձրի մասին,

բայց չգիտես՝

ոչ բոլորն են ծնվել

ամենաբարձր գագաթները հաղթահարելու,

ամենախորքերում լողալու համար,

շատերը սարի լանջի կանաչը

գրկել են գերադասում,

ծանծաղ ջուրը

մատների ծայրերով զգալ ուզում...

քանի որ գիտեն, որ

գետնի հողաշերտի վրա անգամ

կարելի է երջանկություն նկարել ու

հավատալ, թե իրական է:

Կարծում ես` հեքիաթ է,

անգամ եթե չէ,

թույլ տուր ես պատմեմ,

թե ինչպես

կփակեմ աչքերդ,

 որ լսես...

կհարցնես` ինչը,

կասեմ` թռչուններին,

ու երգը նրանց,

բայց նկատի կունենամ

սիրտը իմ,

ու բաբախյունը դրա

որ անունդ է տալիս.

կամաց,

որ չլսես...

Իմ կյանքի խարանն ես դու,

պիտի լինեիր օրհնանքը,

թե չլինեիր հորինվածք,

որ պատմող չունի: