Թե հնար լիներ․․․

Թե հնար լիներ գլուխս կհենեի ուսիդ,
Հոգնությամբ կծածկվեր այն մեկ վայրկյանում,
Այն նույն հոգնությամբ, որ օրս է լցնում,
Ու քանի դեռ դժվարությամբ կոպերս չեն փակվում,
Հազիվ եմ սանձում իմ արև նոր տեսած ձիու պես խռով ցանկությունը,
Համոզում եմ անուժ ոտքերին հենվել, 
Բայց նման է դա տեղատարափին չթրջվելուն:
Որքան կրճատվում է տարածությունը,
Ամեն մարդու հետ,
Թվում է` հանցավոր խաղ է
Այս հոգնությունը...
Ու անձրևոտ այս օրերին, երբ համընկնում են իմ հոգնությունն

Ու երկնից իջած տխրությունը, 
Ես պայքարում եմ երկուսի դեմ, բայց անհավասար մարտում,

Ինքդ էլ գիտես, թե ով է հաղթում:
Ո´չ ես, ո´չ իմ հոգնությունը ...
Երկուստեք պայքարում հաղթում է երրորդը.
Դո´ւ, ամեն մարդու հետ մեծացող այն տարածությունը: