լիությունից ինձ դատարկ զգացի,
Չեմ հասկանում:
Տունդ այնքան հյուրընկալ է այս
ամռան տապին, որ հազվադեպ
հանդիպող քամին անսանձ
ձիու պես տունդ մտնել է շտապում:
Ապաստան է փնտրում:
Քամին ներխուժելով` դռներդ փակում է
ու եթե անգամ քար ես դնում դռան տակ,
Հաճախ չի դիմանում:
Սպասավորդ, գործն իր թողնելով,
շտապում է դուռդ բաց պահել,
Սակայն նրան չի հաջողվում:
Դռան ուժեղ ձայնից մեր զրույցն
ընդհատվում է ու, փորձելով չկորցնել
մեր խոսակցության թելերը, ինքս եմ
շտապում քարը դռան ոտքերի տակ դնել:
Եվ թեպետ ինձ թվում է, որ աշխարհում
ոչինչ ի զորու չէ պայքարել կատաղած քամու
դեմ, պայքարում է քարն այդ մի հատիկ:
Զարմանալի է, բայց դրանից հետո դուռդ
այլևս չի փակվում, ու ես, նայելով վերև,
Քեզ լոկ մի խոսք եմ ուղղում` շնորհակալ եմ:
Պարզապես այդժամ երջանկություն էր,
որ Քո տան դուռը ես բաց պահել ի զորու եղա,
Կկարծես` մանկամիտ եմ` երեխա:
Սակայն ինձ ավելին պետք չէ Քեզանից,
Միայն, որ տանդ դուռը հավերժ բաց մնա...
No comments:
Post a Comment