Սիրելի՛ …………..
Վերջերս նամակ գրելու անհագուրդ ցանկությունը համակել է ինձ: Դժվարանում եմ նման ցանկության առաջացման պատճառը բացատրել, սակայն, երբ սիրտդ քեզ հուշում է գրել. գրիչն ինքն է շարժումներ անում սպիտակ թղթի վրա. պարզապես հարկավոր է մարդու չնչին միջամտությունը:
Վերջերս մտածում էի, թե ինչքան բան են մարդիկ կորցնում, երբ իրենք իրենց շղթայում են սեփական մտքի խուցերում և կողպում են իրենց տրված երևակայության դռները:
Ուզում եմ, որ հասկանաս նամակիս բուն նպատակն ու դիտավորությունը. ես կարող էի գրել, որ ամեն բան ինձ մոտ լավ է, եղանակն արդեն ժլատ է դարձել, կարող եմ հարցնել, թե ադյոք ամեն բան իր հունով է ընթանում: Բայց ես հոգնել եմ, հավատա, որ հոգնել եմ մերօրյա եղելությունից. Մարդը խիստ փոփոխության է ենթարկվել` անազնիվ է և բարության հանդեպ անհավատ:
Հուսով եմ, որ դու դեռ երկար (ցանկալի է, որ երբեք) չես համալրի նման մարդկանց շարքերը: Ես համոզված եմ, որ դու ինձ չես հիասթափեցնի:
Գիտես, որ կյանքում ամեն ինչ չէ, որ հավերժ է ամեն մեկը չէ, որ հավերժ է, ամեն մեկը չէ, որ միշտ կողքիդ կլինի, բայց նման մարդիկ երբեք չեն կորցնի աշխարհում ամենագեղեցիկ, ամենաբաղձալի տիտղոսներից մեկը` իրական, անմնացորդ նվիրումով օժտված ընկերոջ դերը:
Իմ ընկե՛ր, նամակիս միջոցով ուզում եմ իմ կարոտն ու սերը փոխանցել:
Մարդն ամեն տարի փոխվում է. նրա էությունն իրականում նույնն է մնում, սակայն նրա պատկերացումները կյանքի, սեփական նպատակների վերաբերյալ, այլ են: Բայց մի բան ես, իրավամբ, սովորել եմ: Կյանքն ինձ անհամեմատ ուժեղ է դարձրել:
Մյուս անգամ, երբ ճակատագիրն ինձ նվեր մատուցի, և ես տեսնեմ քո հրեշտակային կերպարը, կուզեմ, որ քո հրաշք ժպիտն ինձ դիմավորի:
Հիշի՛ր ինձ, իմ ընկե՛ր, իմ բարությա՛ն տիպար:
No comments:
Post a Comment