Վերջերս
շատ եմ մտածել, մարդկային երջանկության և դրան հասելու մեր ջանքերի մասին: Անել ամեն
բան, միայն թե լինենք երջանիկ: Մի՞թե կա այդքան տենչալի բան այդ «երջանկության» մեջ:
Մի՞թե արժե այդքան պայքարել…
Հիմա ես պառկած եմ գետնին, զգում եմ ծառերի
հինավուրց ու իմաստուն շունչը, ծառերն էլ են ճռռում, բողոքում են…զգում: Նաև զգում
եմ` ինչպես են արևի փոքրիկ ու նվազ ճառագայթները սողոսկում ծառերի ճյուղերի միջով և
խաղում դեմքիս վրա: Նրանք այնքան չարաճճի են, ինչքան բարեկամների փոքրիկ երեխաներն
են լինում:
Զգում եմ` բնությունը ևս մարդկային հոգու
արտացոլանքն է: Մենք պարզապես այնքան ենք տարվում «երջանկություն» կոչվող գանձի որոնումներով,
որ հրաժարվում ենք նկատելուց ակնհայտն ու մերժում իրականը, դառնում ենք անտարբեր, երբ
ամենից շատ է պետք ուշադրություն: Իսկ ամենավատն այն է, որ մենք փակում ենք մեր աչքերը,
որպեսզի չտեսնենք ամենահասարակ հրաշքները:
Մի քանի օր առաջ էլ ուշադրությամբ զննում
էի երկնքի հրաշքներին` աստղերին: Բոլորդ էլ նկատած կլինեք, որ եթե ուշադիր նայում եք
որևէ աստղի, այն աստիճանաբար մարում է, անհետանում: Նույնն էլ երջանկության հետ է.
մեզ թվում է, թե գտել ենք այն, սակայն չենք էլ հասցնում աչքներս թարթել, երբ այն անհետանում
է, մարում:
Մի՛ մոլորվեք երջանկությունը որոնելիս: Պարզապես
մի՛ շրջանցեք այն և գտեք Ձեր «երջանկության աստղը»:
No comments:
Post a Comment