Լինեի մի հասկ ցորենի արտում,
Որ իրիկնամուտին դու տուն դառնալիս,
Ինձ էլ շոյեիր,
Շոյեիր դու ինձ մատներիդ անուշ սեթևեթանքով ու ամեն անգամ
Արտի պռունկներով մատներդ սահեցնելիս
Ինձ էլ շոյեիր...
Իսկ եթե մատներդ հարևանիս հասնեին, անցնեին ու ինձ`
Խոնարհաբար հերթիս սպասողին, այդպես էլ չդիպչեին:
Մտածում էի...
Հին տան բակում առանց հյուրի մնացած նստարան լինեի,
Նստարան լինեի առանց հյուրի մնացած, որ ինձ այցելելիս
Թուլությունս առնեիր ու գրկեիր,
Հաշվի չառնելով, որ տախտակներս այնքան են մաշված ու փտած,
Որ փոխելու հարկ կա հապճեպ,
Թուլությունս առնեիր ու գրկեիր...
Իսկ եթե փոխեն ինձ այնժամ, երբ դու գաս ինձ այցի
Ճռռացող հոգնությունս փրկելու համար...
Մտածում էի...
Անհնար է, որ դու այցի ինձ գայիր ու
Չփարվեիր իմ հոգու հովին:
Հավատում էի...
Հասկս խոնարհվել ու հողն է գրկել,
Իսկ նստարանս փոխել են նորով,
Թուլությունդ առած ու գրկած շոյում եմ հիմա...
No comments:
Post a Comment