Ես երեկ այցելեցի Քեզ
այն երախտամոռ մեկի նման,
որը Քեզ հիշում է միայն իր կյանքի
ամենաբարդ պահին.
երբ նեղության մեջ է:
Երբ կարիքդ ուներ:
Ես այցելեցի Քեզ, որովհետև
թեպետ ես չէի գալիս Քեզ ի տես,
ես հոգեպես հաճախ Քո շեմի առաջ
գլխիկոր կանգնած հետևում էի
սուրբ լռությանդ:
Երեկ ես այցելեցի Քեզ
ու այս անգամ
ոտքերս ինձ տարան
ու հասցրին հյուրերիդ քով:
Ես նստեցի Քո հյուրընկալ ու մեծ
տան նստարաններից մեկին ու
հետևեցի Քեզ օրհնող մանուկների
շուրթերից ելնող բառերի
անուշ ու մաքուր ընթացքին:
Ես տեսա պատերիդ կռթնած
հույսեր ու սպասում,
տեսա անհնարինը պահանջող
հայացքներ բազում, որոնք
գիտեին` իզուր են խնդրում,
բայց չէին կանգնում:
Ես երեկ այցելեցի Քեզ,
որ ոչ թե խնդրեմ ինձ օգնել,
այլ` ներել խնդրեմ
ուշ գալուս համար...
No comments:
Post a Comment