Անհաս թվացող հեռուներում
Կա մի շող,
Որին ձգտում են
Հասնել շատերը։
Մարդուս սիրտն է
Պատում մի դող,
Երբ անեէանում է
Մտքում դրա պատկերը։
Ու ճամփա է ընկնում
Մարդը ամեն օր՝
Փորձելով տեսնել
Շողը լուսավոր։
Կարգում է ճամփան
Ճափից կարևոր,
Իսկ շողին տեսնում
Հաճախ գունավոր
Իր երազներում,
Նրանցում, որոնց
Հաճախ պատմել ենք փորձում,
Բայց մոռանում ենք,
Հենց որ արտաբերել ենք
Փորձում հուշը այդ աղոտ։
Իսկ ճամփան մարդու
Անվերջ երկարում,
Շողն էլ ճամփի վերջում
Մեկ է երևում,
Բայց միրաժի պես
Սին է այն թվում․․․
No comments:
Post a Comment