Խցանումների անվերջ թվացող շարաններ, երթևեկության կանոնները խախտող վարորդներ ու իրենց հոգսը ավտոբուսի նստատեղի անհարմար, բայց չընկնելու միակ առհավատչյա համարվող բռնակին հենած ուղևորներ: Ձմռան վերջին օրը չի
թողնում, որ կուլ տաս
կյանքի դառնագույն և ամենահրաշալի ճշմարտությունը` քո
ուրիշ լինելը:
Նայում ես անձրևաջրից գունաթափված կոշիկներիդ ու ափսոսում,
որ այդքան շատ ես սիրում մաքուրը. կյանքն այդպիսին չէ:
Դու
ներքուստ սրտնեղում ես,
երբ ուսդ սկսում է սառչել` թաց պատուհանի հետ
անվերջանալի թվացող հանդիպման պատճառով, իսկ
մյուսը` կողքիդ նստած, իր կոպերի հետ
փակում է
անցյալ օրվա կամ գուցե` կյանքի անցուդարձը` անտեսելով աշխարհում երբեք կանգ չառնող (երբեմն ննջող)
կյանքը: Պատուհանի սառն ու անտարբեր երեսի հետ հանդիպումը անավարտ է թվում, իսկ
երկնքում թաքնված լուսատուները`
խռոված: Մութն սկսում է անկշտորեն լցվել մեր գիտակցության ու
հայացքի մեջ
ու աստիճանաբար խորտակել լույսի հույսը և դու նմանվում ես ծակ տախտակամածով նավի վրա փրկություն աղերսող մեկի,
որը հերիք չէ,
որ լողալ չգիտի,
դեռ պարզվում է`
ծովային հիվանդությամբ է տառապում:
Ժողովուրդը նման դեպքերում ասում է` կարկուտը ծեծած տեղն է
ծեծում. ժողովուրդը սակավ է
սխալվում:
Երբ
զգում ես
գրկախառնության կարիք, ցուրտը ագահորեն ու
կարոտած մեկի նման գրկում է
իրանդ` ցավեցնելով փխրուն ոսկորներդ.
թույլ էակ:
Խցանումները, ինչպես ամեն բան այս կյանքում, ունեն ավարտ ու դրանց ավարտին, երբ
ավտոբուսի շարքերը` հարևանությամբ
ընթացող մեքենաների պես սկսում են
պակասել, դու դժվարությամբ
հեռացնում ես
ուսդ թաց
պատուհանից, կողքիդ նստած մարդը դժկամորեն բարձրացնում է կոպերը ու
պատրաստվում: Դու էլ ես սկսում պատրաստվել: Պատրաստվել հաջորդ հանդիպմանը:
No comments:
Post a Comment