ԲԱրև

Գարնանը, երբ ամենից շատ

Սպասում ես արևին,

Անկոչ հյուրի պես

Այցի է գալիս միայն անձրևը։

Երբ սպասում ես կյանքդ

Ջերմացնող մարդու բԱրևին,

Բավարարվում ես լոկ

Փնտրելով հեռվում նրա պատկերը։

Հաճախ հենց այսպես՝

Առանց պատճառի,

Լավ իմանալով այս

Պարզ վիճակը,

Մենք դուրս ենք գալիս

Առանց անձրևանոցի։

Մենք հավատում ենք,

Թե այս եղանակը,

Մեզ չի թողնի թրջվել,

Այլ՝ հակառակը՝

Կփրկի սառնության գրկից,

Գարնան ճանկերից,

Նրա այտերից

Վար թափվող սիրուց։

Բայց, անգամ, երբեմն

Այս թյուր հավատամքը

Մեզ դարձնում է թույլ

Թույլ ու անզգա։

Մենք ծախսում ենք

Ունեցած ողջ ջուրը մի դույլ

Լոկ մաքրելու համար

Կեղտոտ հատակը,

Մինչդեռ երաշտ է,

Հոգում անապատ,

Իսկ մենք խենթի պես,

Փախչելով անձրևից,

Զրկվում ենք նաև նրա բԱրևից․․․