Ինչևէ

Կա՞ արդյոք ատելությանը սիրող լոկ մի Է․․․

Իսկ սիրուն շատերն են ատում․․․ ինչևէ․․․

Շատերն են փորձում կռվել անօգուտ,

Թեպետ սեփական գոյությունն է անգամ սուտ,

Շատերն են փորձում մոռանալ ցավը,

Ինչպես փարոսն անտեսող նավը,

Ինչպես վիրավորանքը հարազատ մարդու

Ու հին գրվածքը երեսին բարդու,

Շատերն են սևով սպիտակ նկարում,

Միայն թե սպիտակ այն չի երևում,

Չի հասկացվում ձեռագիրը պարզ,

Թեպետ հեղինակը գրել է վարժ,

Ամենքին հասկանալի մի լեզվով,

Մեռած է լեզուն, երբեմն՝ խռով։

Անհաստատ է այն իր գոյության մեջ,

Խոսքն է արժեզրկվել, դարձել՝ սնամեջ,

Մարդն է փակվել վանդակում սեփական,

Դարձել ինքն իրեն տանջող ուրվական,

Մղձավանջը հիմա ցերեկն են տեսնում,

Գիշերն աղոթքով մոռանալ փորձում,

Հիմա սլաքն է մեր ետևից վազում,

Մեր ընթացքից աշխարհն է հոգնում։

Մենք սկսել ենք խոսել մեկ լեզվով,

Բայց պատասխանել այլերենով,

Մեկ այլ լեզու է այդ այլերենը,

Որում ատելը սեր է, իսկ սեր՝ ատելը։

Կա՞ արդյոք ատելությանը սիրող լոկ մի Է․․․

Իսկ սիրուն շատերն են ատում․․․ ինչևէ․․․