Կյանքում հավերժ ոչինչ
չկա․ բոլորն էլ գիտեն
այս պարզ ճշմարտության մասին։ Բոլորն էլ կյանքում ստիպված են լինում համակերպվել որևէ
բանի ավարտի հետ ու դա, ցավոք սրտի, լինում է շատ հաճախ։ Ուզում ենք դա, թե՝ ոչ, մենք
համակերպվում ենք, քանի որ գիտենք, որ ոչինչ ի զորու չենք փոխել։
Երբ որևէ բան ավարտվում
է, միակ զգացումը, որով լիքն է լինում հոգին, դատարկությունն է։ Դա այն զգացումն է,
որի գոյությանը բացատրություն տալու համար հարկավոր չեն բառեր, հարկավոր չէ ոչինչ։ Դա հոգին կեղեքող ունայնություն է՝ անբացատրելի
տկարություն․ մեկ բառով՝
ոչինչ։
Չնայած այն գիտակցմանը,
թե ամեն բան աշխարհում իր վերջն ունի, մենք դժվարանում ենք համակերպվել։ Մենք չենք
սիրում հրաժարվել մի բանից, չնայած, որ գիտեինք, որ նման օր, այնուամենայնիվ, գալու
է։ Մենք դա լավ գիտեինք, բայց քանի դեռ կա ժամանակ ու ավարտը մոտ չէ, նախընտրելի է
մոռանալ այդ փաստը, ուղղակի մեզ թույլ տալ չհիշել։ Այսպես ենք մտածում մենք։ Բայց ինչու՞։
Գուցե այն բանի համար, որ մենք սիրում ենք երես տալ ինքներս մեզ։ Մենք, ամեն դեպքում,
նախընտրում ենք հավատալ սեփական ստին, քան ուրիշի ճշմարտությանը։ Հետաքրքիր է չէ՞։
Երբ որևէ բան ավարտվում
է, մենք դիմում ենք ինքներս մեզ պաշտպանելու ամենացանկալի ու ամենահուսաբեկ մեխանիզմին՝
հիշողությանը։ Մենք սկսում ենք ապրել հիշողություններով, որոնք մեզ թույլ կտան (գոնե
ժամանակավորապես) երկարեցնել մեր չհամակերպվելու գործընթացը․ դա նման է հիվանդի կյանքը որոշ ժամանակով երկարեցնելու
փորձերին, թեպետ գիտես, որ դա միայն ժամանակավոր արդյունք է ապահովելու․․․
Գիտե՛ս, բայց միևնույն է գնում ես այդ քայլին՝ ապրեցնում ես
թոշնող ծաղկին՝ խոնարհված թերթիկների վրա ջուր ցողելով ու անընդհատ խնամելով, փչում
ես հանգչող՝ գրեթե ծխացած կրակը, այն հույսով, թե քո շունչը կայծ կդառնա ու կրակ կծնի․․․ չես հավատում վերջին՝ սպասելով, թե այն գուցե նաև
սկիզբ դառնա։
Ու ապրում ենք այդպես՝ իմանալով վերջի մասին, բայց չհավատալով
դրա ապացուցման կարիք չունեցող գոյությանը։ Մենք շարունակում ենք ապրել սեփական ստի
մեջ՝ անտեսելով բոլորի ճշմարտությունը։
No comments:
Post a Comment