Ձմեռ

Ձմեռն ամենից շատ սիրում է շտապել,

Նմանվում է այն ճեպընթացի անարգել,

Այցելում է բոլոր սրտերին արդեն հալչող

Ու կանգնեցնում է ընթացքն այդ հալեցնող,

Ավելի՛ն, սառեցնում է այն սիրտը մեր մաշված,

Անդադար իր բուռն է առնում մեր հոգին անսանձ,

Ու, հանձնվելով, ապրում ենք ցրտի լծի տակ,

Տաքացնել փորձում այն, ինչ կոչվում է կյանք,

Սակայն վառելիք բոլորս չունենք, ունեցողն անգամ

Չգիտի՝ ինչպես տաքացնել ամեն անգամ․․․

Չի հերիքում երբեք ջերմությունը մեզ,

Կորցնում են հաճախ մեր արևն ասես,

Կորստի ճամփին կորչում ենք նաև մենք,

Ձմեռ է չէ որ․․․ձմռան փաթիլ ենք․․․