Ուզում եմ այնպե՜ս...

Ուզում եմ այնպե՜ս, անզգա մեկի պես մեկնել հոգիս,

Բայց ցանկությունս պարտվում է անգամ սրտիս,

Այն կծկվում է ուժեղ ցավից, ինձ է պարսավում,

Անհիմն ցանկության համար կրկին մեղադրում,

Ինձ չի հասկանում անգամ միտքս մինուճար,

Երես է թեքել ինձնից նաև խիղճն իմ անճար,

Դարձել եմ երջանկություն որոնող պանդուխտ,

Որը կյանքում ունեցել էր լոկ մեկ ուխտ․

Հասնել անիմանալի այն զգացմանը միակ,

Որին մարդկությունը դարձել է հպատակ,

Ծառայի պես կատարում է հրամանները որի,

Ու չի էլ ափսոսում վարձը կորսված ամեն օրի,

Վճարում է նա՝ ստանալով անիմանալի  մի նվեր,

Ու որը կբուժեր նրա հոգին կարեվեր․․․

Իսկ ես, ուզում եմ այնպե՜ս, անզգա մեկի պես մեկնել հոգիս,

Բայց ցանկությանս պարտվել է նաև կորուսյալ հոգիս։