Մութը

Ես պառկած եմ մութ ու մռայլ իմ սենյակում

Ու թողնում եմ, որ մտքերն ինձ խժռեն անգութորեն,

Ես գիտեմ՝ վիճակին այս չկա ոչ մի բացատրություն,

Լույսն է անգամ ինձնից խուսանավում զգուշորեն,

Այն չի ուզում, որ ես տեսնեմ իր մոտալուտ գալուստը

Ու չի թողնում, որ գրկեմ իր իսկ բերած ջերմությունը,

Այն չնչին ու մեղկ մի բանի է վերածում իմ ապրուստը

Ու վերծանում առանց այդ էլ մերկ իր կազմությունը,

Ես չարանում, ամեն անգամ անիծում եմ նույն այդ մութը,

Բայց հենց մութն է հաճախ միակ հանգրվանս դառնում,

Ու չգիտեմ՝ որն է կյանքում ճիշտն ու սուտը,

Երբ ինքս ինձ ես արդեն վաղուց չեմ ճանաչում,

Ես մեկ սիրում, մեկ ատում եմ լույսն էլ, մութն էլ

Ու շատ հաճախ ես գերին եմ ճշմարիտի ու կեղծիքի,

Գիտեմ՝ հաճախ ճիշտ չեն անգամ սերն էլ, գութն էլ,

Մարդիկ սովոր են լինել տերն ու ծառան ամենքի։