Մեկը

Երբ մի քանի հոգով քայլում եք,

Լինում է միշտ մեկը, որ դուրս է մնում 

Այդ հոսքից

Այնքան հեշտորեն,

Ինչպես օրինակ երամի վերջում

Հայտնված թռչունը նվազ,

Որ որքան էլ փորձի, օդը չի ճեղքի:

Շենքերի կատարներին անօրինաբար,

Բայց բնության օրենքով հիմնավոր ու 

Կյանք ստացած ծառերի նման

Վեր է խոյանում ու կկոցում աչքերը, 

Որ չկուրանա:

Միշտ անհաս է թվում, 

Որ հանկարծ չլինի մեկը,

Որ կերազի դրա հովին պառկելու մասին:

Այդ ծառը պտուղ չի տա, 

Կբավարարվի համոզմունքներով,

Թե սիրում են նրան...

Ինչպես այդ հոսքից ետ մնացածը, 

Որը հույս ունի, որ

Կսպասեն նրան...