Իսկ ես կարծում էի...

Ճերմակել էիր, իսկ ես գիտեի, թե
Աստված ինքն է ձյան փաթիլներ
շաղ տվել վարսերիդ վրա 
ու հոգնության բեռ կախել արտևանունքներից քո մեղմ:
Կռացել, մոտեցել էիր հողին,
իսկ ես գիտեի, թե կյանքն ինքն է խոնարհել հասակդ,

 բայց մոտ չէ խելքին...
ու դու էլ մոտ չես խելքին:
Դու, որ ողջ կյաքում երաժիշտ էիր,
մոռացել էիր ամենածանոթ 
մեղեդու նոտաները,

որ անգիր գիտեիր անգամ քնիդ մեջ:
Դու, որ նկարիչ էիր,
կորցրել էիր գունապնակդ օգտագործելու

 զգացումն ու չափը, ու անգամ մտքերիդ ուղին

գծող մատիտն այն սև:
Եվ դու´, որ գրող էիր,
չգիտեիր արդեն, թե ինչպես վարվել
հոգուց ու բերանից ելնող բառերի հետ, որոնք

մոլորված մանկան նման հուսահատ մորն են փնտրում:

Չեն գտնում...

Իսկ ես կարծում էի` ճիշտ էի կարծում…
Իսկ ես կարծում էի… ճի´շտ էի կարծում: