Ծիծաղելի՞ է...

Ծիծաղելի՞ է...

Կարծում ես` ծիծաղելի է, երբ շուրջդ ցնորք ու անգթություն է,

Երբ իրար բնորոշելիս արժեզրկվում է ամենասուրբը` բառը,

 Որը քո լեզվին իմաստ է տալիս,

 Իսկ դու անիմաստ այն շաղ ես տալիս...

Կարծում ես` ծիծաղելի է, երբ շուրջդ անդունդ ու մթություն է,

Երբ իրար աչքերի նայելիս մեր մեջ ծնվում է մարդասպանը,

 Որը քո աչքին անմեղ է թվում,

Իսկ դու գլխիկոր մեղքեր ես հերկում...

Կարծում ես` ծիծաղելի է, երբ շուրջդ խուլ ու համրություն է,

Երբ գոռալն անգամ չի դառնում լուծում ու ճամփի կեսին մեռնում է ձայնը,

 Որը քո հոգու անունն էր տալիս անդադար,

 Իսկ դու այդպես էլ անուն չունեցար...

Ծիծաղելի՞ է...

Ծիծաղելի չէ´…