Քեզ այցելելիս

Ես չեմ հիշում` վերջին անգամ երբ էի արտասվել Քեզ այցելելիս, բայց այսօր կանգնած Քո շեմի առաջ լուռ հետևում էի հյուրերիդ լուռ խնդրանքին ու հպատակվում:

Հետևում էի Քեզ արդեն ծանոթ իմ լռությամբ ու, այդպես անելով, խնդրում էի,

 որ Քո տուն ոտք դրած լի աչքերին օգնել դու փորձես:

Ու ամեն անգամ այդպես էի անում, չէի կարողանում անտարբեր մնալ

ինձ մեջքով նստած, բայց խնդիրն իր պատմող խեղճ աչքերի հանդեպ:

Ու այս անգամ էլ անկարող եղա բանտարկել նրանց ու մի քանի կաթիլ սահելով ցած 

ուղի հարթեցին իմ այտի վրա, երբ տեսա քո առաջ ծնկի եկածներին:

Ու ես խնդրեցի, որ անգամ եթե նրանց խնդիրը Քեզ շատ բարդ թվա, թույլ տաս,

որ գոնե հարթած այդ ուղին խորդուբորդ թվա, բայց ճիշտ տեղ տանի:

Հյուրերիդ մեջ կար նաև մի մարդ. ամենատարեցը, որի աչքերում

տեսնում էի ես անկմանը պատրաստ զույգ կաթիլներ:

Նա ձեռնափայտ ուներ, սակայն հենվում էր լոկ Քո ուժի վրա, ու Քեզ էր նայում 

անհույս սիրահարված մեկի պես, որը նախընտրում էր լռել այդ մասին:

Ես զարմանում էի` այդ ինչպես է որ, երբ այցելում էի Քեզ, նա Քո տանն արդեն

 նստած էր լինում ու զգում էի, որ հասցրած նաև կարոտն իր առնել: 

Ու ամեն անգամ Քեզ այցելելիս ես խնդրում էի լոկ մի բան անել, նույն բանն անել. պարզապես սիրել այդ մեկին, եթե անգամ դա չիմանա երբեք: