Աղետ․․․
Այս բառն իր էությամբ անգամ ահագնացող զգացման մասին է բարբառում։
Աղետներն իրենցից ավելի սաստկալի իրադարձություններ են ներկայացնում, քան մարդկային
ուղեղին ու պատկերացումներին է հասու։ Աղետները որքան վերացական են, այնքան էլ իրական
և՝ հակառակը․ անգամ ամենաիրական իրականության մեջ դրանք վերացականության
հույսով են վարագուրված, ասել է թե՝ չհավատալ աղետին, անգամ եթե աչքերիդ տրվել է այն
տեսնելու ողջ դժբախտությունը։ Չհավատա՛լ, անգամ եթե հայտնվել ես աղետի էպիկենտրոնում
ու դողացող հատակի հետ առանց այն էլ թույլ ու խեղճ սիրտդ է դողում, երբ տեսնում ես
անտեսանելին ու զգում ես անհասկանալին։
Երբ գիշերվա մթության մեջ ամեն բան տեսանելի է քեզ համար անհասկանալի
տեղից հայտնված լույսի շնորհիվ, (որն ավելի շատ ճակատագրի դաժան խաղ է հիշեցնում, քանի
որ այն ստիպում է տեսնել անգամ բաներ, որոնք չկան, մտացածին են ու շինծու) երևակայության
խաղերն անչափ թանկ են նստում մեզ վրա, ու գիշերվա քունը խանգարվում է վերահաս աղետի
կրկնությունից վախեցող մարդկանցս համար։ Դժվար
է ասել խելագար բանականություն է, թե՝ բնական խելագարություն։
Աղետն այնքան տարօրինակ հատկություն ունի․ անգամ եթե այն քեզ չի խնայել ու չի շրջանցել, չես դադարում հավատալ,
հույսով հավատալ՝ խաբկանք է՝ տեսածդ, լսածդ, պատկերացրածդ, զգացածդ, ապրածդ․․․կորցրածդ։ Երևի մեզ՝ աղետի դեմ անզորներիս տրված հույսի, անհասկանալի
պատճառներով, կուրորեն ծնված կույր ու ամենատես հավատի շնորհիվ է, որ աղետից հետո ապրելն
իրական է թվում․ կարծես արագահաս մեկը հիշողությունդ սրբում է, անհետացնում
ողջ խավարը ու քեզ է մնում միայն աղոտ պատկեր՝ իրական ու մտացածին այն աղետի։
Աղե՞տ, իսկ ի՞նչ է աղետը…
No comments:
Post a Comment