Ու կբացես աչքերդ...

Դողացող Ես՝ գրիչը ձեռքիս,

Անհնազանդ գրիչ՝ վկան աշխարհիս,

Մերօրյա աշխա՛րհ, ըմբոստ ես դարձել,

Հետայսու չի լինի քեզ սանձել:

Տակնուվրա հոգի՝ կարոտ պատճառի,

Ու պատճառ՝ կարոտ մոռացումի,

Մոռացումն այնքան թանկ է քեզ համար,

Բայց դու տարերք չես, ու ոչ էլ անմար:

Դժվար է հասնել քո երազանքին,

Քանի դեռ չես սանձել այն մեկին,

Որն աշխարհն է սանձել փորձում,

Բայց անգամ իրեն չի կարողանում:

Թե ուժեղ ես դու, կկռվես կրկին

Ու կհասկանաս դու պատեհ պահին,

Որ փարոսն ազատումի հենց քո հոգում էր,

Դրան տանող ուղին հենց քո սրտում էր:

Ու կբացես աչքերդ…թեկուզ մթում

Կտեսնես լույսն այն աչքերում,

Ում տիրոջ համար դու հենց տարերք ես,

Կապույտ երկինք ու անմոռաց երգ ես:

Գիրք ես վաղուց կարդացված,

Կյանք ես վաղուց ապրված,

Ու թեպետ ժամանակի գերին ենք դարձել,

Ուզում է նա կրկին քեզ ապրել: