Մոռացված հիշողություն

Նայում ես, ու՞մ ես դու տեսնում,

Արդյո՞ք նրա հայացքն է երկնքում,

Թե՞ նրա աչքերն են հոքուդ խորքում`

Այն մութ, գաղտնի անկյունում,

Ուր մուտքը միայն տոմսով է,

Եվ այդ տոմսը վաճառողն ո՞վ է:

Գիտե՞ս, չէ՛…ի՜նչ իմանաս,

Եթե անգամ դու մենակ մնաս,

Խորհես, երազես, միևնույն է

Ենթադրելու հարցում ամեն բան իզուր է՝

Հեռու՜ ես…անհա՜ս:

Սրտիդ դռները ե՞րբ իմ առջև կբանաս,

Կամ կներե՛ս, սխալ էր հարցադրումս

Ի՛մ, ի՛մ առջև կբանա՞ս:

Թե կստիպես պահել մտքումս,

Պահել մինչև այն անէանա,

Ինչպես ձյան վրայի ոտնահետքերը,

Այն ոտնահետքերը, որ ասում էին մնա՛,

Այժմ ծածկվում են նոր փաթիլներով

Եվ խնդրում, հարկադրում, ասում են. «գնա՛»:

Իրենց դրոշմով կնքում են շատ հասարակ,

Բայց շատ ցավոտ մի հանգանակ:

Գնա՛, գնա՛, թեպետ երբեք էլ չէիր եկել…