Սպասում

Երբ սպասում ես ինչ-որ բանի,

Ժամանակը սկսում է անխնա տանջել:

Արհեստականորեն,

Միայն իրեն ծանոթ կերպով,

Երկարացնել սպասման ակնթարթները:

Սպասում ես, թե երբ է գալու գարունը,

Ու հանկարծ տանդ դռներից ներս է մտնում

Սպիտակափեշը` թագուհին ձմռան:

Լսվում են նրա ահագնացող ոտնաձայնները,

Որոնք տանդ հատակին հալչում ու մեռնում են,

Երբ մաքրում ես դրանց, այլապես`

Ամեն անգամ պարտությունդ հիշեցնել են փորձում:

Որքան էլ հյուրընկալ լինես,

Ու տարվես գեղեցկությամբ նրա,

Սկսում ես արևի` մահ խոստացող

Համբույրներից, թուլանալ,

Հավասարվել հողին` ձնեմարդու նման:

Նորից հաստ ու ծանր հագուստները,

Մարդկային կերպարանք ստանալով,

Խեղդում են քեզ`

Փաթաթվելով նուրբ պարանոցիդ...

Փորձում ես շնչել,

Փորձում ես ապրել

Ու էլ չսպասել...