Դուք թալանեցիք տունս...

Դուք թալանեցիք տունս,

բայց աղքատացողը բնավ ես չեղա,
այլ ձեր մաղված ու մաշված,

 ոչինչ չարժեցող հավատքը` առ ձեզ:
Դուք տակնուվրա արեցիք տունս,

 բայց քաոսի մեջ բնավ ես չեղա,
այլ ձեր վախի մեջ ապրող ու ապշող,

ոչինչ չհասկացող փախուստն ամենից:
Դուք կոտրեցիք դուռս, բայց 
հավերժական ճեղքերով պատվեցին

միայն ձեր կենսագրության մութ

ու անազնիվ անցքերը:
Դուք տարաք հորս ու մորս

ափերի ցավի արդյունքը,

բայց մաղվեցին ձեր ափերն անափ,
ու չկա մեկը, որ հոժար կլինի մաշվել այդպես

 ձեր ճղճիմ գոյությունը քարշ տալու համար:

Դուք աղքատացաք...

Ես հավատացի

Երբ ես դուրս եկա Քո շեմից, 
Զարկեցին հանկարծ Քո զանգերը...

Ու ես հավատացի, որ դա նշան էր`
Երկրաբնակիս աղերսներին ի պատասխան,
Նշան, որը թաքնված է կապույտի

Ու կանաչի հանդիպման վայրում,
Որտեղ երկինքն ու ծառերն են միմյանց հանդիպում:
Ես հավատացի, որ

Ճանապարհների խաչման վայրում
Իմ երազներն են միմյանց բախվում,
Ու բախման պահին երկնքում
Հույսի հուր է անընդհատ թափվում:
Ես հավատացի, որ կապույտ երկնքի հոգում

Ամպերի պատկերն է հաճախ խզբզում

Իմ մոլորված ու երկչոտ հավատը:
Ես հավատացի, որ քարերի վրա

Հավերժ հաստատված կանաչ,
(որովհետև ջուրն է իրենց հավերժ ընկերը) 
Ու արդեն ծեր ու դեղնած մամուռների մեջ

Պատմություններ են թաղված մեր մասին:
Ես հավատացի անհավատներին,

Իսկ նրանք հավատացին ինձ,
Ու ես հավատացի, որ դա նշան էր` 
Երկնաբնակիդ աղերսներին ի պատասխան...

Անմահ դարձրու...

Գրի´ր իմ մասին
Ու անմահ դարձրու,
Երգի´ր իմ մասին 
Ու անմահ դարձրու,
Նկարի´ր պատկերս 
Ու անմահ դարձրու...
Աղոթի´ր, որ 
Ես հավերժ ապրեմ,
Երկրաբնակ ես
Հավերժ լինեմ:
Աղոթի´ր, 
Ու գիտե՞ս` ինչու,
Աղոթի´ր,
Որովհետև ես
Քեզ համար հավերժ
Մահկանացու եմ,
Իսկ դու ինձ համար` 
Մեկ օրվա կյանք ունեցող 
Անմահ...
Աղոթի´ր...