Լուսինը կախվել է ծովի վրա...

Լուսինը կախվել է ծովի վրա ու օրօրվում է մանկան սայլակի պես,

Պարզապես իրեն օրօրող չունի...

Ծովը հյուրընկալ տանտիրոջ նման փռել է հոգին հյուրի առջև,

Պարզապես թաքցնելու տարբերակ չունի...

Քամին հարևանի անկարգ մանկան պես թաքուն հետևում է երկուսի խոսքին,

Պարզապես խոսելու հնար այն չունի...

Թռչուն է մոլորվել անծայրածիր թվացող կապույտի վրա,

Պարզապես ուղին ցույց տվող ընկեր այն չունի...

Ալիքը, իր նման մեկին հանդիպելով, մեղմորեն այնպես է փարվում,

Պարզապես այլևս խուսանավելու տեղ չունի...

Ափին դարերով պառկած ավազե ոտնահետքը կազմվում է ասես ոչնչից,

Պարզապես մարդկային ծանրությանը դիմանալու ուժ չունի...

Ավազի մեջ իր տեղը կորցրած ընկած է մի ողորկ ու գեղեցիկ քար,

Պարզապես ոչ ոք պատկերացում այդ մասին չունի...

Մարդը զարմացած աչքերն է բացել ու ապշահար իր շուրջն է նայում,

Պարզապես ավելին անելու համարձակություն չունի...