Այդ օրն աղջիկը քայլում
էր քաղաքի փողոցներից մեկում: Այն շատ գեղեցիկ էր և լուսավոր, ինչպես երբևէ: Բազմահազար
լույսերը հեշտությամբ ճեղքում և անէացնում էին գիշերային խավարը: Հրա՜շք…այդ ամենը
հեքիաթ էր հիշեցնում: Սակայն կար մի բան, որ սխալ էր կամ թերևս անցանկալի: Ո՛չ ձյան
ադամանդափայլ փաթիլներն էին ի զորու կուրացնելու նրա հոգու սառն ու անտարբեր աչքերը,
ո՛չ էլ այդքան գեղեցիկ,
և կախարդական լույսերը կարող էին
լուսավորել նրա մութ և ցավով լի հոգին:
Հրաշքը կատարվում է, երբ արտաքին պայծառությունը միայնակ չի կռվում, հարկավոր է, որ նրան միանա նաև ներքին խինդը: Դու ժպտում ես, սակայն անարձագանք մնացած նամակին սպասող մեկի պես նվաղում…կորչում կյանքի քառուղիներում:
No comments:
Post a Comment