Երբ աստղ կընկնի...

Նորացած այս քաղաքի

հին ու կիսաքանդ շենքերի

հրաշակերտ զարդանախշերի նման

սակավ են այն ակնթարթները,

երբ զգում ես`

ինչպես է քամին ուժգնանում,

բերում ու քաղաքի փոշին

շաղ տալիս աչքերիդ մեջ:

Չես զգում ու գուցե

նույն այդ պատճառով

մոռանում ես կրել գլխիդ

ամուր տեղավորված ակնոցը,

աչքերդ չես փրկում պղտորվելուց:

Աչքերդ չես փրկում,

բայց երկնքին նայելիս,

գիշերվա մթին,

երբ պարզ օր է լինում,

փորձում ես սերտել աստղերը

ու դրանց միությունից

ստեղծվող պատկերը:

Ներքին ջերմությունը

չի թողնում ողջ էությամբ զգալ

քամու` ակնթարթ ձգվող այցը,

չես զգում ոչինչ ու պարզվում է`

ամեն ինչ զգալ չի լինի:

Ամեն ինչ, այո´, չի ստացվի,

բայց կզգաս

բախումը իրականության հետ

ու անկումը երազանքի,

երբ աստղ կընկնի...

Թե չլինեիր հորինվածք․․․

Իմ կյանքի խարանն ես դու,

պիտի լինեիր օրհնանքը,

իմ քանդված եկեղեցին,

որը նորոգող չունի..

Մահաբեր հանգույց ես,

 որ լուծում չունի,

ու մի հորինվածք,

 որ պատմող չունի:

Բայց ապրում ես դու,

ապրում ես դու`

ճակատիդ կնճիռներ նկարելով:

Դրանք երաշտին

միմյանցից հեռացող

 հողաշերտերի նման

կարոտ են...

հողաշերտը`ջրի, դու` սիրո ...

Այդպես՝ սիրո կարոտ,

ապրում ես ու երազում

ամենաբարձրի մասին,

բայց չգիտես՝

ոչ բոլորն են ծնվել

ամենաբարձր գագաթները հաղթահարելու,

ամենախորքերում լողալու համար,

շատերը սարի լանջի կանաչը

գրկել են գերադասում,

ծանծաղ ջուրը

մատների ծայրերով զգալ ուզում...

քանի որ գիտեն, որ

գետնի հողաշերտի վրա անգամ

կարելի է երջանկություն նկարել ու

հավատալ, թե իրական է:

Կարծում ես` հեքիաթ է,

անգամ եթե չէ,

թույլ տուր ես պատմեմ,

թե ինչպես

կփակեմ աչքերդ,

 որ լսես...

կհարցնես` ինչը,

կասեմ` թռչուններին,

ու երգը նրանց,

բայց նկատի կունենամ

սիրտը իմ,

ու բաբախյունը դրա

որ անունդ է տալիս.

կամաց,

որ չլսես...

Իմ կյանքի խարանն ես դու,

պիտի լինեիր օրհնանքը,

թե չլինեիր հորինվածք,

որ պատմող չունի: