Դու մի´ եղիր ճիշտ...

Դու մի´ եղիր ճիշտ, 
դու ասա ու արա այն, 

ինչ սպասում են քեզնից, 
բայց մի´ եղիր ճիշտ: 

Դու աջ այտդ մեկնի´ր, 
թե ձախին արդեն ստացել ես հարված. 

կարևոր չէ դա,
աջ այտդ մեկնի´ր: 

Դու մի´ նայիր աչքերի մեջ նրա, 
թեպետ աչքերդ լիքն են 
փշուր-փշուր եղած անմեղ վերքերով, 
մի´ նայիր միայն: 

Դու մի´ արդարացիր, 
քանի որ չկա ունկնդիր. 
բոլորը խուլ են առավել, քան` կույր, 
մի´ արդարացիր: 

Դու մի´ նեղացիր, 
հարվածողներ կան ու կլինեն, 
թե ուժեղ ես դու, մոռացիր ցավը ու 
մի´ նեղացիր: 

Դու մի´ եղիր ճիշտ... 
Քեզ չեն ների դա...

Ես երեկ այցելեցի Քեզ...

Ես երեկ այցելեցի Քեզ

այն երախտամոռ մեկի նման,

որը Քեզ հիշում է միայն իր կյանքի

ամենաբարդ պահին.

երբ նեղության մեջ է:

Երբ կարիքդ ուներ:

Ես այցելեցի Քեզ, որովհետև

թեպետ ես չէի գալիս Քեզ ի տես,

ես հոգեպես հաճախ Քո շեմի առաջ

գլխիկոր կանգնած հետևում էի

սուրբ լռությանդ:

Երեկ ես այցելեցի Քեզ

ու այս անգամ

ոտքերս ինձ տարան

ու հասցրին հյուրերիդ քով:

Ես նստեցի Քո հյուրընկալ ու մեծ

տան նստարաններից մեկին ու

հետևեցի Քեզ օրհնող մանուկների

շուրթերից ելնող բառերի

անուշ ու մաքուր ընթացքին:

Ես տեսա պատերիդ կռթնած

հույսեր ու սպասում,

տեսա անհնարինը պահանջող

հայացքներ բազում, որոնք

գիտեին` իզուր են խնդրում,

բայց չէին կանգնում:

Ես երեկ այցելեցի Քեզ,

որ ոչ թե խնդրեմ ինձ օգնել,

այլ` ներել խնդրեմ

ուշ գալուս համար...