Լինում է

Լինում է, որ անառիթ աչքերդ

Լցվում են զույգ արցունքներով,

Կարծում ես, որ դա մի անմիտ,

Բայց նշան է քիչ կարևոր․․․

Ու ինչու՞ է դժվար այդքան

Զսպել դրանց վարար հոսքը,

Երբ դրանց չես էլ ստիպել

Երևան գալ․․․

Կամ ինչու՞ է դժվար այդքան

Ազատ թողնել հենց նույն հոսքը,

Երբ ամենից շատ հոգիդ դրա

Կարիքն ունի․․․

Ու դու  նորից անճար մեկն ես,

Ով սեփական հոգու դռան բանալին է կորցրել,

Ու կկարծես, թե լքված ես՝

Անավեր սրտիդ ավերակներից էլ վեր․․․

Բայց հասկացիր, որ իրապես դու մենակ ես,

Երբ ինքդ քեզ ես լուռ լքել․․․